Σαν μαθητής του 330υ Δημοτικού σχολείου Αθηνών και αργότερα 1ου Γαλατσίου στην οδό Αργοστολίου, θυμάμαι:
Γιορτή της 28ης Οκτωβρίου. Δεν έχουμε σχολείο αλλά έχουμε γιορτή.Από την παραμονή στις τάξεις, οι δάσκαλοι και οι δασκάλες μας, μας μιλάνε για την επέτειο με ένα συγκεκριμένο και εγκεκριμένο από το Υπουργείο Παιδείας περιεχόμενο που αντιπαρέρχομαι. Αργότερα πιό μεγάλος εντρυφώντας στην ιστορική αυτή περίοδο διαπίστωσα ότι κάποιοι εκ των διδασκόντων μας ήταν προσκείμενοι στην κυρίαρχη ιδεολογία και υπερακόντιζαν στην ανάλογη προπαγάνδα και κάποιοι από το φόβο των υπηρεσιακών συνεπειών αναγκάζονταν να ακολουθούν αυστηρά το περιεχόμενο της ιστορικής διαστρεβλωσης.
Ένας δε συγκεκριμένος δάσκαλος, όνομα και μη χωριό που ήταν δάσκαλος μου από την 3η εως και την 5η Δημοτικού, παππούς σημερινού κυβερνητικού βουλευτή ο οποίος ως συνταξιούχος πλέον διετέλεσε και διορισμένος αντιδήμαρχος Γαλατσίου επί χούντας,εκτός από δολοφόνος της ιστορικής αλήθειας ήταν και πιεστικός στη συμμετοχή μας στο κατηχητικό της Αγίας Γλυκερίας με συνέπειες στο βαθμό του ενδεικτικού. Ένα από τα θύματα των συνεπειών ήταν και ο υποφαινόμενος.
Ανήμερα λοιπόν της 28ης είχαμε γιορτή με απλωμένα σημαιάκια και από κάποια χρονιά και μετά που εισέβαλε η τεχνολογία στα σχολεία είχαμε και τραγούδια από τα μεγάφωνα.
Ξανά και ξανά,τα εξόχως πατριωτικό που γαλουχούσαν αποκοίμιζοντας ανάλογα την μαθητιώσα νεολαία ΄όπως "βάζει ο Ντούτσε την στολή του" "κορόιδο Μουσολίνι και το υποφερτό "παιδιά της Ελλάδος παιδιά" και μέχρι εκεί
Τα 'Εμπρος ΕΛΑΣ για την Ελλάδα" , "Με το ντουφέκι μου στον ώμο" και τα λοιπά έπρεπε να περάσουν καμια 25αρια χρόνια ακόμη για να τα ακούμε χωρίς το φόβο του χωροφύλακα και των επιτροπων ασφαλείας σε κάθε γειτονιά.
Αλλά και να καταλάβω γιατί σε όλη την Ευρώπη γιορτάζουν το τέλος αυτού του πολέμου ενώ στην Ελλάδα γιορτάζουμε την έναρξη.
Ειρήσθω εν παρόδω, οι επιτροπές ασφαλείας στελεχώνονταν από Υπηρεσιακούς παράγοντες του Υπουργείου Δημόσιας τάξης και Ασφαλείας, τον Διοικητή του τοπικού παραρτήματος ασφαλείας και κάποιων πολιτών από το καλάθι του κατοχικού δοσιλογισμού και μαυραγοριτισμού, συνήθως.
Εκεί όλοι αυτοί οι ταγοί του "δημοκρατικού πολιτεύματος" αποφάσιζαν αν ο τάδε ή ο δείνα θα σταλεί για παραθερισμό στα γνωστά αιγαιοπελαγίτικα νησιά ή θα πάρει αναστολή μέχρι νεωτέρας.
Μετά από αυτά, ακολουθούσε η ο εκκλησιασμός και στη συνέχεια μικρή παρέλαση με επικεφαλείς, εκκλησιαστικές, αστυνομικές και αυτοδιοικητικές αρχες, με την μουσική μπάντα και στην ουρά εμείς οι μαθητές με απαραίτητη ένδυση τη γκρι ή άσπρη μπλούζα και το μπλέ πανταλόνι.
Ως προς αυτό, πρέπει δε να ομολογήσω ότι η φτώχεια της εποχής είχε σαν συνέπεια μια ανομοιομορφία ως προς το ενδυματικό πρωτόκολλο που γίνονταν ανεκτή από τους τελετάρχες δασκάλους μας.
Και επειδή ο συνοικισμός του Γαλατσίου ήταν τότε περιορισμένος, ή πομπή ξεκινούσε από την Αγία Γλυκερία και κατέληγε στην πλατεία Λιναρά.
Το ίδιο σκηνικό είχαμε και την 25η Μαρτίου. Το μόνο που άλλαζε ήταν τα τραγούδια που ήταν Δημοτικά.
Προϊόντος του χρόνου, γιατρού θέλοντος και υγείας επιτρέπουσας, η επόμενη ανάρτηση θα αφορά μια συγκεκριμένη 25η Μαρτίου στο Γαλάτσι του 1981
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΣΩΝΗΣ
