Τα γεγονότα της ιστορίας, έχει γράψει ο Σκαρίμπας και έχει δίκιο, είναι σαν τα κεράσια στο καλάθι. Θέλεις να τραβήξεις ένα και μπερδεμένα στα κοτσάνια τους σούρχονται μαζί 5-6, όλα μαζί.
Έτσι και σε μένα τα γεγονότα της ιστορίας που έχουν ανασυρθεί λόγω της αποδρομής του έκπτωτου, μου έρχονται το ένα κατόπι του άλλου σαν τα κεράσια στο καλάθι.
Στη δεκαετία του 60 επί της Λεωφόρου Γαλατσίου και Μεσολογγίου στην περιοχή του Λιναρά (παραπλεύρως του παλιού σινεμά Ζαϊρα) λειτουργεί καφενείο με ιδιοκτήτη τον Δημήτρη Αγάθο εκ Κερκύρας καταγόμενο.
Στο υπόγειο του καφενείου λειτουργεί λέσχη με μπιλιάρδα ποδοσφαιράκια και φλιπεράκια. Το νόμιμο για να μπορούμε να κατεβαίνουμε στο υπόγεια ήταν να διαθέτεις ταυτότητα. Δηλαδή να είσαι πάνω από 15 ετών.
Στην περίπτωση της λέσχης του Αγάθου η απουσία ταυτότητας δεν ήταν πρόβλημα. Όλοι μας όπως και εγώ δεκατετράχρονος τότε δεν είχαμε πρόβλημα προκειμένου να καταθέτουμε το ελάχιστο χαρτζιλίκι μας.
Ο αδελφός του την ίδια εποχή αλλά και αργότερα όταν έγινε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών, ήταν διοικητής του ΚΘ' παραρτήματος ασφαλείας Αθηνών και τα λαγωνικά του "απέφευγαν" να ελέγχουν εκεί.
Η υπηρεσιακή τους αποστολή επικεντρώνονταν δογματικά στους μικροεπαγγελματίες που δεν είχαν την ιδεολογική εκδοχή του συστήματος που εντελόμενοι υπηρετούσαν. Όχι ότι οι ίδιοι είχαν διαφορετική υπηρεσιακή ηθική και δεν το έκαναν με την "ψυχή" τους.
Τις 15 Ιουλίου του 1965 ο πρόσφατα μεταστάς εκπτωτος, με πραξικοπηματικό τρόπο εκπαραθύρωσε τον εκλεγμένο με 53% Πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και άρχισε να διορίζει Πρωθυπουργούς από τους Νόβα, Τσιριμώκο μέχρι τον Στέφανο Στεφανόπουλο που όταν οι εξαγορασμένοι αποστάτες της Ε.Κ. έγιναν τόσοι όσοι απαιτούνταν, απέκτησε κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Στο διάστημα αυτό κι όσο εξελίσσονταν το βασιλικό πραξικόπημα, κάθε μέρα χιλιάδες λαού πραγματοποιούσαν συγκεντρώσεις και διαμαρτυρίες στη Βουλή και σε όλο το κέντρο της Αθήνας.
Η αστυνομία χτυπούσε παντού και με μίσος με συνέπεια να υπάρξει και νεκρός. Ο φοιτητής Σωτήρης Πέτρουλας.
Κατά τη διάρκεια των διαδηλώσεων, ασφαλίτες προβοκάτορες σε άσχετα σημεία έσπαγαν λεηλατούσαν μαγαζιά και την άλλη μέρα οι εφημερίδες της δεξιάς με πρωτοσέλιδα και σχετικές φωτογραφίες έγραφαν γιά αναρχικούς και αριστερούς που επιδιώκουν την ανατροπή της καθεστηκυίας τάξης.( Τότε τα συνασπισμένα συμφέροντα λέγονταν και έτσι) Ο σκοπός φανερός. Για να φοβίζουν και να συσπειρώνουν τους συντηρητικούς. Είναι μια συνταγή διαχρονική που πιάνει.
Μέσα στην δίνη αυτών των γεγονότων,ένα απόγευμα κατεβαίνει στη λέσχη ένας γνωστός στην περιοχή συνεργάτης της ασφάλειας, μικροκομπιναδόρος και τρακαδόρος και με τρόπο που δεν ξέφυγε της παρατηρητικότητας μου άρχισε να μοιράζει κατοστάρικα δραχμές σε δύο άγνωστους σε εμας τους υπόλοιπους θαμώνες του υπογείου.
Ο 14χρονος τότε υποφαινόμενος, είδα αλλά δεν κατάλαβα.
Μετά από χρόνια και σε σχετική ερώτηση, ο συγκεκριμένος "λούμπεν" μου αποκάλυψε ότι λειτουργούσε σαν ενδιάμεσος μεταξύ κράτους και παρακράτους ταμίας και μοίραζε τα κατοστάρικα στους "δικαιούχους προβοκατορες" του δικού του επιχειρησιακού τομέα.
Σύμφωνα δε με τον ίδιο, η "ταρίφα" ήταν διακόσιες δραχμές για τον καθένα που έπαιρνε μέρος στις προβοκατόρικες επιχειρήσεις, όταν το βασικό μεροκάματο ήταν 60 δραχμές.
Γαλαντόμο το καθεστώς στις παρακρατικές "μπίζνες" τότε.
Αλλά και στις μέρες μας ακόμα περισσότερο, μια και έκτοτε οι τεχνολογίες έχουν εκτινάξει τα οικονομικά μεγέθη σε απίθανα ύψη.
Ιστορικό και πολιτικό συμπέρασμα:
Στην, σύμφωνα με το σύνταγμα << βασιλευομένη κοινοβουλευτική Δημοκρατία>> μας μηδενός εξαιρουμένου εκ των Γλυξμπουργκ, μέσα στα 110 περίπου χρόνια που δυνάστευσαν αυτό τον τόπο και αυτό το Λαό, επέμεναν να κυβερνούν και μάλιστα σαν κομματάρχες.
Και ο προσφάτως αποθανών έκανε είναι η αλήθεια, ότι ήταν δυνατό προκειμένου να απαλλαγούμε οριστικά από αυτές τις ακρίδες.
Μόνο γιαυτό μπορούμε να τον θυμόμαστε κάπως συγκαταβατικά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΣΩΝΗΣ του ΘΑΝΑΣΗ
