Το κόκκινο Άλσος και οι ιδεολογικές παράγκες του

View Comments

Στον βαθμό που ένας άνθρωπος αισθάνεται αδύναμος ή ισχυρός, είτε γίνεται οπαδός κάποιου ισχυρού είτε μαζεύει γύρω του υποστηριχτές. Με αυτό τον τρόπο, κάθε επιφανής άνδρας διαθέτει μία μεγαλύτερη ή μικρότερη ομάδα ανθρώπων που συμφωνεί μαζί του, τον ακούει, τον συμβουλεύεται, εκτελεί τις επιθυμίες του και υπερασπίζεται τα συμφέροντά του, διαρκώς ανήσυχη πως να εξασφαλίσει την εύνοιά του και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Αυτή είναι η καταγωγή και η φύση των αμέτρητων πολιτικών κύκλων που βρίθουν στην Ελλάδα. Μέσα από την ομαδοποίηση των κύκλων αυτών σχηματίζονται τα κόμματα.

Ειρηναίος Θείρσιος – De l’etat actuel de la Grece (1833)

Ζούμε στην εποχή των μεγάλων αλλαγών σε παγκόσμιο, πλανητικό επίπεδο. Η μετάβαση αυτή από το παλιό, το φθαρμένο, προς το καινούργιο, αφενός φοβίζει πολύ κόσμο και αφετέρου έχει μέσα της πολύ πόνο. Το άγνωστο στο οποίο βαδίζουμε ολοταχώς, μπορεί να είναι συναρπαστικό, μπορεί και να μην είναι, θα το δείξει ο χρόνος.

Αν κοιτάξουμε στον Κόσμο, πείνα και πόλεμος, κρατούν τις μάζες καθηλωμένες να παρακολουθούν το παράλογο. Φοβούνται ν’ αντιδράσουν για να μην χάσουν αυτά που τελικά δεν έχουν: ασφάλεια, αξιοπρέπεια, ελευθερία, σεβασμό, αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Μέσω του φόβου μάς καλούν να πάρουμε θέση, να πάμε με το μέρος του ενός παράλογου ή του άλλου παράλογου. «Με την σωστή πλευρά της ιστορίας» επέλεξε να πάει ο κυβερνήτης μας τώρα στον πόλεμο με την Ουκρανία, χωρίς να μας ρωτήσει. Η ίδια η ιστορία αν την μελετήσει κανείς δείχνει πως δεν υπάρχει σωστή και λάθος πλευρά, υπάρχουν παντού συμφέροντα, συμμαχίες που βασίζονται στα συμφέροντα και σε τίποτα άλλο. Τα κράτη για παράδειγμα, δεν έχουν ποτέ σχέσεις φιλικές, οι συμμαχίες τους βασίζονται σε οικονομικά, αμυντικά, θρησκευτικά θέματα. Αν αυτά δεν υπάρχουν, δυό κράτη παύουν να είναι φίλια μεταξύ τους.

Το παράδειγμα της δύναμης και της «σωστής πλευράς της ιστορίας», το έφερε στον κόσμο η πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη που γνώρισε η ανθρωπότητα, η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Πάνω στο δρόμο που χάραξε εκείνη η ιμπεράλα, βαδίζουν με απόλυτη σχεδόν ακρίβεια, όλες οι μετά από αυτήν παγκόσμιες δυνάμεις, όπου η βία είναι γι’ αυτές το βασικότερο εργαλείο της επιβολής και του νόμου, του δικού τους νόμου όπως αυτές τον αντιλαμβάνονται μέσω της υπεροχής τους.

Όλο αυτό το μακρύ ταξίδι της ιστορίας έχει κρατήσει πάνω από 2.500 χιλιάδες χρόνια και τώρα, καθώς δείχνουν τα πράγματα, αυτό αλλάζει τάχιστα. Βασικοί συντελεστές στις κοσμοϊστορικές αλλαγές που βιώνουμε αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε, είναι η επιστήμη, τα μαθηματικά και η φυσική -στην προχωρημένη εκδοχή της, στην κβαντομηχανική-, και σαν συνέχεια αυτών, οι υπολογιστές, η τεχνητή νοημοσύνη, το διαδίκτυο με το χαοτικό προφίλ του και άλλα ακόμα τεχνολογικά εργαλεία που οδηγούν τον παλιό κόσμο στη συντριβή και στη γέννηση του νέου κόσμου. Ο πόνος της γέννησης είναι ορατός, αρκεί βέβαια να έχει κανείς την στοιχειώδη ικανότητα να βλέπει πέρα από τη μύτη του και το μικροσυμφέρον του. Ας σημειωθεί εδώ ότι για την γέννηση αυτή, η επιστήμη οφείλει πολλά στους προσωκρατικούς Έλληνες φιλοσόφους μιάς κι αυτοί έθεσαν πρώτοι την επιστήμη στην υπηρεσία του ανθρώπου αφενός και αφετέρου διότι το έργο τους είναι όχι μόνο επίκαιρο αλλά και ο μπούσουλας του άλματος προς το μέλλον.

Εμείς, τι κάνουμε ώστε να έχουμε συμμετοχή σε όλη αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία; Τίποτα.

Εκείνο όμως που κάνουμε με την στείρα σκέψη μας, είναι να πολεμάμε μεταξύ μας, να σφαζόμαστε, να διψάμε για υλικά αγαθά για να νιώσουμε επίπλαστη χαρά. Όλο αυτό είναι φυσικά πλάνη, αλλά ποιος εγωιστής δίνει σημασία;

Αν έχουμε επίγνωση του τι κάνουμε, ασφαλώς και να ασχοληθούμε με τα κόμματα, τις ομάδες, τις θρησκείες, για την πλάκα μας και μόνο. Διότι δεν αξίζει στα σοβαρά να ασχοληθεί ουδείς με όλες αυτές τις συγκρουσιακές καταστάσεις που σπέρνουν μίσος και χωριστικότητα. Με αυτά που γράφω, φυσικό είναι να μην συμφωνήσει κανένα κομματικό μέλος οποιουδήποτε κόμματος, κανείς οπαδός καμίας ομάδας, ούτε ένας οπαδός κάποιας θρησκείας. Δεν είναι δικό μου θέμα αν όλοι αυτοί διαφωνήσουν. Είναι δικό τους θέμα (πρόβλημα) διότι έχουν πολύ περιορισμένη σκέψη που δεν πάει μακρύτερα από το μικροσυμφέρον τους.

Υπάρχουν όμως άνθρωποι στον καιρό μας, που αντιλαμβάνονται τον φαύλο κύκλο της βίας, του ψέματος, και όλων εκείνων των πραγμάτων που αντιμάχονται την εξέλιξη και την πρόοδο. Δεν είναι λίγοι κατά τον αριθμό αυτοί οι άνθρωποι, είναι όμως αφανείς διότι δεν κραυγάζουν, δεν οχλαγωγούν, δεν πουλάνε μούρη, δεν προβάλουν κανένα Εγώ τους, δεν θέλουν ν’ αποδείξουν τίποτα. Ακολουθούν τον δρόμο της σιωπής και της στωικότητας, τον δρόμο που πάει μπροστά διαλύοντας κάθε τι παραδοσιακό που συναντά στο διάβα του.

Η παράδοση είναι καθαρή δουλεία, είναι νεκρή και την επαναφέρουμε στη ζωή, μιας και δεν μπορούμε να πορευθούμε μόνοι μας στον κόσμο δίχως δεκανίκια. Αν θέλουμε μία πραγματική Επανάσταση που δεν εμπεριέχει βία, πρώτα αφαιρούμε την παράδοση από το μυαλό μας για να φύγουν περιττά βάρη και να προκύψει ένας καινούργιος κι αμόλυντος νους. Είναι καιρός να πάψουμε να αναπαράγουμε ό,τι είπαν οι άλλοι και να περάσουμε σε αυτά που θα πούμε Εμείς.

Αλλού τα κόμματα δημιουργούνται γιατί οι άνθρωποι διαφωνούν μεταξύ τους και ο καθένας θέλει διαφορετικά πράγματα. Στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο – αυτό που προκαλεί την δημιουργία και τον ανταγωνισμό των κομμάτων είναι η αγαστή συμφωνία με την οποία όλοι επιδιώκουν το ίδιο πράγμα: να τρέφονται είς βάρος του Δημοσίου.

(Εμμανουήλ Ροΐδης – 1875)

Όταν θέλουμε λοιπόν να κάνουμε πλάκα, θα μιλάμε για κόμματα, για ιδεολογίες, για δημοτικούς συνδυασμούς στην πόλη μας, για κόκκινες Παναγίες και κόκκινες στάσεις, και φυσικά θα απομυθοποιούμε τα οράματα των πάσης φύσεως υποκριτών! Αρκετά ανεχθήκαμε τους Φαρισαίους στη ζωή μας, καιρός είναι να δείχνουμε ό,τι πραγματικά είναι, ένα απόλυτο μηδέν. Δηλαδή κάπου -273 C! Έχουμε όλοι μας κάθε δικαίωμα να κρίνουμε τον δημόσιο βίο ή λόγο αυτών που επικαλούνται το Δημόσιο Συμφέρον, δεν έχουμε όμως το δικαίωμα να κρίνουμε τον ιδιωτικό βίο κανενός.

Πάλι μαζί μετά τις εκλογές! Για πλάκα, όχι για σοβαρά πράγματα, διότι η πολιτική η παγκόσμια και η εγχώρια, μόνο για χαβαλέ είναι, πόσο μάλλον η δημοτική πολιτική.

Του Πεζοπόρου