Αξιότιμoι κύριoι του egalatsi,

Διάβασα το άρθρο που ανεβάσατε με τίτλο «Η Φύση και τα παρά φύσιν έργα της» το οποίο υπογράφει κάποιος ανώνυμος κ. Πεζοπόρος, και αισθάνθηκα  χρέος μου  όχι να προβώ σε ανούσιους διαξιφισμούς και αφορισμούς αλλά να καταθέσω τις απόψεις μου στη δημοκρατική σας σελίδα. Και βέβαια θα εκφραστώ και θα εκτεθώ με ονοματεπώνυμο διότι μέσα στη δημοκρατία (την επιτονισμένη εκ μέρους σας) δεν χωράνε οι ανώνυμοι και κρυπτόμενοι  μέσα σε ψευδώνυμα.

Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε ως κοινωνία το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών και ειδικά αν πρέπει να παντρεύονται και να τεκνοθετούν. Δεν θα επεκταθώ στο θέμα αυτό γιατί  γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά από ειδικούς και μη. Θα σταθώ όμως στο γεγονός πως ένα κείμενο μπορεί να γεννήσει ομοφοβικές συμπεριφορές και ότι συνεπάγεται αυτό. Δεν θα κρίνω το κείμενο το κ. Πεζοπόρου εν τω συνόλω αλλά θα απομονώσω μια ειδεχθή –κατ εμέ- άποψη του ώστε να σταχυολογήσω με επιχειρήματα την αντίδραση μου.

                                          Παραθέτω αυτούσια τα λόγια του:

«Η ομοφυλοφιλία, όπως και η εξάρτηση στα ναρκωτικά ή στο αλκοόλ, είναι παθήσεις, και οι εμπλεκόμενοι σε αυτά τα πάθη, είναι ασθενείς. Έχουμε συνεπώς υποχρέωση, να δούμε τους πάσχοντες συμπολίτες μας ως ασθενείς και να τους δώσουμε κάθε δυνατή βοήθεια στα πλαίσια της συμπόνοιας και της αλληλεγγύης».

Ο συντάκτης λοιπόν του κειμένου θεωρεί ότι οι άνθρωποι με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό είναι ασθενείς , ότι πάσχουν μάλλον από κάποια αρρώστια και ότι πρέπει όλοι οι άλλοι οι «υγιείς» να τους δώσουν ένα χέρι βοηθείας, να τους συμπονέσουν και να τους φερθούν αλληλέγγυα. Πρόκειται λοιπόν για έναν απροκάλυπτο ομοφοβικό λόγο που στιγματίζει και περιθωριοποιεί ανθρώπους. Ο κοινωνικός στιγματισμός είναι μια κοινωνική διαδικασία που υποβάλλει τα άτομα σε μια διαρκή αμφισβήτηση της προσωπικότητας τους με συνέπειες ανεπανόρθωτες για την επιβίωση τους.

Έχετε σκεφτεί κ. Πεζοπόρε πόσα ανήλικα παιδιά βρίσκονται εγκλωβισμένα σε αυτό που αποκαλείτε εσείς στερεοτυπικά ως πάθηση; Καθημερινά βιώνουν την απόρριψη όχι μόνο της έξω-ομάδας με λεκτικά και σωματικά απαξιωτικά σχόλια αλλά και την περιθωριοποίηση της ίδιας της οικογένειας τους. Αδυνατούν να στηριχτούν σε κάποιον και αυτό γιατί σχόλια σαν τα δικά σας που βρίθουν στην κοινωνία μας τους δημιουργούν αυτοτραυματικές ιδεοληψίες που συχνά καταλήγουν σε αυτοκτονικές απόπειρες. Όταν έκανα την έρευνα μου για τη διδακτορική μου διατριβή, βρέθηκα σε ένα σχολείο της γειτονιάς που ο μαθητικός πληθυσμός στην πλειονότητα του βιαιοπραγούσε καθημερινά ενάντια σε παιδιά που απέκλιναν από την κυρίαρχη κουλτούρα της αρρενωπότητας. Και ξέρετε γιατί; Γιατί και αυτά ήταν μεγαλωμένα με την αντίληψη ότι οι διαφορετικοί πάσχουν και ότι αν τους αποδεχτούν είναι σαν να μολύνονται και αυτοί οι ίδιοι. Και ξέρετε ποια ήταν η συνέπεια αυτού του καθημερινού χλευασμού; Οι «πάσχοντες» διαφορετικοί να αυτοτραυματίζονται για να λυτρωθούν.

¨Εχω την αίσθηση λοιπόν ότι η προτροπή σας για συμπόνοια και αλληλεγγύη θα πρέπει να αφορά ΕΣΑΣ και όλους εκείνους που καθημερινά σπρώχνουν το παιδί του φίλου μας του συγγενή μας στο να ντρέπεται για τον εαυτό του, να αισθάνεται ενοχές για το πως νιώθει η οικογένεια του και η κοινωνία και οδηγείται εξ αυτών στην αυτολύπηση , στο περιθώριο για να αντέξει τοξικές αρρενωπότητες μια Ματσίστικης κοινωνίας.

Κορίνα Κεχρολόγου,
Γυναίκα, Υποψήφια Διδακτόρισσα και καθόλου αλληλέγγυα και συμπονετική σε  ανώνυμους Δημοκρατικούς Πεζοπόρους.