Την Κυριακή 14 Aπριλίου στις 8:30 το βράδυ, προβάλλεται στον Πολιτιστικό χώρο Παίρνω Αμπάριζα (Λυσίου και Γαλακήδων 11 Γαλάτσι), η ταινία Χωρίς Μέτρο / Whiplash (2014)
ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Nτάμιεν Σαζέλ
O 19χρονος Αντριου είναι ένας ταλαντούχος ντράμερ, ένας από τους καλύτερους σπουδαστές στο «Shaffer Conservatory» της Νέας Υόρκης. Πεισματάρης και φιλόδοξος, στα όρια του αλαζονικού, ονειρεύεται μεγάλα, τεράστια όνειρα: δε θα συμβιβαστεί με την μετριότητα, όπως ο καθηγητής Γυμνασίου φιλόλογος πατέρας του. Ή με μια μικροαστική δήθεν καριέρα, όπως τα κομπασμένα ξαδέλφια του. Εκείνος είναι καλλιτέχνης. Θα γίνει ο καλύτερος. Θα γράψει ιστορία. Θα δουλέψει σκληρά και θα κερδίσει μία θέση στην ορχήστρα του Τέρενς Φλέτσερ - του διαβόητου μαέστρου της τζαζ, του καθηγητή που όλοι στη σχολή σέβονται και τρέμουν ταυτόχρονα. Αν σε επιλέξει ο Φλέτσερ, αν αντέξεις τα καψόνια και τη σκληρή του αγάπη, τότε ένας μεγάλος δρόμος ανοίγεται μπροστά σου. Ο Αντριου αισθάνεται ανίκητος, δυνατός. Κι ο Φλέτσερ όντως τον επιλέγει. Πρόσεξε τι εύχεσαι λένε οι σοφοί αυτού του κόσμου. Γιατί ο δρόμος προς την επιτυχία είναι στρωμένος με αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Κυριολεκτικά...
Μια κινηματογραφική μελέτη στην συλλογική μας, προβληματική ηθική της επιτυχίας. Ενα μικρό indie hit που ξεκίνησε το γύρο του θριάμβου στο περσινό Σάντανς και έφτασε να διεκδικεί τη θέση του στην οσκαρική κούρσα. Κι ένας πραγματικός jazzman της υποκριτικής, ο Τζέι Κέι Σίμονς, που ανάγκασε, επιτέλους, το Χόλιγουντ να υποκλιθεί.
Με ένα αριστοτεχνικό μοντάζ κι ένα στακάτο σκηνοθετικό ρυθμό, ο Ντάμιεν Σαζέλ μπορεί να δικαιώνει την προτεσταντική οδό του πόνου προς το happy end κάθε success story, είναι όμως αρκετά ευφυής ώστε να χωρέσει σε αυτό το upbeat ανέβασμα στον Γολγοθά μερικές εύστοχες παρατηρήσεις για το αληθινό καλλιτεχνικό πάθος, την αμερικανική κοινωνία της ανταγωνιστικότητας ή τη νοσταλγική προσκόλληση σε κενούς μύθους. Για να το κάνει, αναγκάζεται να τραβήξει την πλοκή και τους χαρακτήρες στα δραματικά τους άκρα (αν όχι παραπέρα), επιστρατεύοντας ακόμη κι εύκολες μελοδραματικές συμπτώσεις – όπως η σύγκρουση του Άντριου με το φορτηγό. Παραδίδει όμως ένα απόλυτα feelgood και ακαταμάχητα μελωδικό (Ντιουκ Έλινγκτον, Σταν Γκετζ, Χανκ Λέβι, Τιμ Σίμονεκ) δράμα χαρακτήρων, σημείο αναφοράς για το μοντέρνο ανεξάρτητο αμερικανικό σινεμά.