Ο γέροντας της Λ. Βέικου

View Comments

Τον καιρό της μεγάλης κρίσης που διαλύσανε οι «καλοί» ευρωπαίοι την «κακή» Ελλάδα, την εποχή δηλαδή που φτωχοποιήθηκε μεγάλος μέρος των πολιτών της, άνθισαν κάποιες ομάδες της προσφοράς. Η «φιλανθρωπία», αυτός ο άθλιος όρος που μπήκε για τα καλά στη ζωή μας, έδωσε σε ανθρώπους μειονεκτικούς το βήμα, ή τον τρόπο ώστε να «φανούν», να δείξουν στον πάσχοντα κόσμο ότι υπάρχουν, ότι προσφέρουν, ότι η καλοσύνη είναι το κύριο γνώρισμά τους. Η ιδιοτέλεια μέσω της προσφοράς γιγαντώθηκε.

Ιδιοτέλεια, διότι προβάλλεις την «ενάρετη» πράξη που κάνεις, κυρίως μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Πέραν αυτού, δεν νοείται ο άνθρωπος να χαρακτηρίζεται «φιλάνθρωπος» επειδή μπορεί μέσω της προβολής του να δίνει σακούλες με τρόφιμα ή ό,τι άλλο σε μη έχοντες.

Υπήρχε μία τέτοια ομάδα που δρούσε στο κέντρο της Αθήνας. Τη συντόνιζε ένας καθώς πρέπει πολίτης και φρόντιζε ώστε, οι προσφορές των ανώνυμων ανθρώπων που από το περίσσευμά ή το υστέρημα τους, έδιναν ό,τι μπορούσαν για ν’ απαλύνουν τον πόνο συνανθρώπων τους, να καταλήξουν όπου έπρεπε. Οι ανώνυμοι πρόσφεραν και ο επώνυμος εισέπραττε τη δόξα, συντηρούσε δηλαδή τη μειονεξία του. Τι έκανε; Έπαιρνε στα χέρια του δύο σακούλες, τις πήγαινε σε έναν άστεγο και τη στιγμή που του τις έδινε, αποθανάτιζε ο φακός την «καλή» πράξη. Γέμιζαν τα κοινωνικά δίκτυα με φωτογραφίες του μειονεκτικού πολίτη που «πρόσφερε» στον πάσχοντα άνθρωπο, και με καμάρι μάλιστα, έλεγε πόσο φιλάνθρωπος ήταν.

Την ίδια πάνω-κάτω περίοδο που η Ελλάδα υπέγραφε μνημόνια, αντίκρυσε και η πόλη μας έναν άστεγο, που εμφανίζεται συχνά-πυκνά, ειδικότερα στη Λ. Βέικου, πλησίον της εθνικής τράπεζας. Βρώμικος, εξαθλιωμένος, ακαθορίστου ηλικίας. Λίγο-πολύ, όλοι μας τον έχουμε δει. Δεν γνωρίζω αν κάποιοι συμπολίτες μας του δίνουν φαγητό, ή αν ο Δήμος κάνει κάτι, ή αν και ο ίδιος θέλει να φύγει από το πεζοδρόμιο.

Ένα βραδάκι, από τα τελευταία, λίγο πιο κάτω από την «έδρα του», καθόταν σε ένα παγκάκι έχοντας μαζί του ένα μπουκάλι νερό και κάπνιζε. Ένα ζευγάρι συμπολιτών μας καθώς περνούσε, κοντοστάθηκε διότι -όπως κατάλαβα αργότερα- βίωσε στιγμιαία τη βρώμα που εξέπεμπε ο άστεγος. Κατευθύνθηκε λοιπόν το ζεύγος στο παρακείμενο κατάστημα και απαίτησε από τον ιδιοκτήτη του να «κάνει κάτι». Τι μπορώ να κάνω εγώ; Απάντησε αυτός. Δεν ξέρουμε, συνέχισε το ζεύγος, να καλέσετε την αστυνομία να τον συλλάβει, δεν ανεχόμαστε τη βρωμιά του, είναι επικίνδυνος άνθρωπος. Μα τι λέτε; Να καλέσω την αστυνομία; Καλέστε τη εσείς!

Συνέχισε τη πορεία του το εκνευρισμένο ζεύγος και χάθηκε στο σκοτάδι. Έπειτα από λίγο, σηκώθηκε από το παγκάκι και ο άστεγος πιάνοντας στο ένα του χέρι το μισοάδειο μπουκάλι με το νερό και απομακρύνθηκε, αναζητώντας προφανώς κάποιο άλλο παγκάκι. Βάδιζε πολύ αργά και μάλλον προσπαθούσε να κρατήσει την ισορροπία του.

Αυτός ο άνθρωπος, αν είναι επικίνδυνος, είναι μόνο για τον εαυτό του. Σε αυτόν κάνει κακό, σε άλλον δεν μπορεί. Αλλά είμαι σε θέση εγώ, εσείς, ο καθένας μας, να κρίνει αυτόν τον άνθρωπο; Τον κάθε άνθρωπο, που δεν γνωρίζουμε τι κουβαλά στη ζωή του, δεν γνωρίζουμε τους λόγους που τον έκαναν άστεγο και εξαθλιωμένο; Η ματιά αυτού του ανθρώπου, φανερώνει πόνο, μια διαλυμένη ψυχή. Να του κάνει τι η αστυνομία, που έλεγε το ζεύγος;

Σίγουρα, στον άνθρωπο αυτό, κάποιοι συμπολίτες μας του αφήνουν ό,τι έχουν αλλιώς θα είχε πεθάνει από ασιτία. Και σίγουρα από τα παρακείμενα μαγαζιά θα του δίνουν ένα μπουκάλι νερό για να πιεί. Αυτοί όμως δεν φωτογραφίζονται μαζί του με σακούλες για να τονώσουν την μειονεξία τους, διότι δεν είναι «φιλάνθρωποι» αλλά απλοί άνθρωποι.

Τώρα βέβαια, μπορεί κάποιοι να εκνευριστούν με τα ανωτέρω και να θεωρούν επικίνδυνο τον πάσχοντα γέροντα. Αν πραγματικά θέλουν ν’ αντικρύσουν έναν επικίνδυνο και τοξικό άνθρωπο, ας κοιτάξουν το είδωλό τους στον καθρέπτη τους.

Ο Πεζοπόρος - Max Stirner