Οι μέλισσες και τα μυρμήγκια στο Γαλάτσι

View Comments

Ο όρος “Δημοκρατία”, ετυμολογικά αναλύεται πολύ εύκολα. Στην πραγματικότητα όμως, ακριβώς επειδή αναλύεται εύκολα, ο καθένας δίνει τη δική του ανάλυση-ερμηνεία, σύμφωνα με το συμφέρον το δικό του ή της πολιτικής ομάδας που είναι ακόλουθος και πιστό σκυλί της.

Η Δημοκρατία, η Ελευθερία, η Δικαιοσύνη, η Αρετή κ.ά. όροι, επί της ουσίας εκφράζουν τις Ιδέες, έρχονται δηλαδή από τον Σωκράτη και τον Πλάτωνα. Εμείς λοιπόν, άπαντες, βρισκόμαστε έξω από τις Ιδέες, αλλά για να μην μας πουν αμόρφωτους και αγράμματους, με την περιορισμένη σκέψη μας αναλύουμε τις Ιδέες και τις υποβιβάζουμε στα δικά μας πεδία, δημιουργούμε τις ιδεολογίες και αυτές με τη σειρά τους τις ιδεοληψίες.

Είναι τόσο τραγικό αυτό που συμβαίνει με όλες αυτές τις αναλύσεις ιδεολογιών, αποτέλεσμα δε ολοφάνερο είναι οι συγκρούσεις που έχουν γεννηθεί επειδή η μία ιδεολογία θέλει να καβαλήσει την άλλη, η καθεμιά θεωρεί ότι εκφράζει την αλήθεια έναντι των άλλων, η καθεμιά μάχεται όλες τις άλλες και εν κατακλείδι, όλες μαζί πολεμούν η μία την άλλη.

Συμβαίνουν αυτά, ίσως πει κάποιος, διότι έτσι λειτουργεί η Δημοκρατία, μέσω της πολυφωνίας και της αρχής της πλειοψηφίας. Όχι, συμβαίνουν αυτά διότι η μειονεκτική θέση των αναλυτών έχει στρεβλώσει κάθε έννοια των Ιδεών. Αντί λοιπόν, οι πάσης φύσεως αναλυτές να πουν έναν απλό “δεν ξέρω” ώστε ν’ αρχίσουν από το σημείο αυτό την έρευνα, επιμένουν στην άγνοια τους και στο μικροσυμφέρον τους και γιγαντώνουν το πρόβλημα που δημιούργησαν.

Πάρτε για παράδειγμα την ιδεολογία του κομμουνισμού. Υπήρξε αυτός της Σοβιετικής Ένωσης, της Αλβανίας, της Ρουμανίας, της Γιουγκοσλαϋίας, υπάρχει αυτός της Κίνας, του Βιετνάμ, του Λάος, της Καμπότζης, της Κούβας, της Β. Κορέας, ίσως και άλλων που μου διαφεύγουν. Ποιός κομμουνισμός απ’ όλους αυτούς ήταν ο σωστός; Ποιά χώρα από τις αναφερόμενες ήταν όντως κομμουνιστική ή είναι; Εγώ προσωπικά δεν γνωρίζω.

Ούτε εσείς γνωρίζετε, αλλά ντρέπεστε να πείτε “δεν ξέρω”. Αντ’ αυτού, επειδή εσείς τα ξέρετε όλα, τσακώνεστε μεταξύ σας σαν μωρά παιδιά, στα καφενεία, στα συνέδρια, στους ναούς της διασκέδασης, και όπου αλλού “χτυπάει η καρδιά” της Δημοκρατίας, ή της Λαοκρατίας για τους εγκλωβισμένους ακόμα στα γρανάζια της διαρκούς στρέβλωσης και ανάλυσης. Έχετε αφήσει τους άλλους να σας αντιπροσωπεύουν, να σας εκφράζουν, εσείς απλά είστε πιστοί.

Οι μόνοι ίσως που γνωρίζουν σε παγκόσμιο επίπεδο, ποιό είδους κομμουνισμού είναι σωστό, αυτοί δεν είναι άλλοι από τους ορθόδοξους Έλληνες κομμουνιστές, τους γνωστούς και ως δογματιστές, δηλαδή πιστούς. Αυτοί, με μέθοδο, συλλέγουν πληροφορίες, αναλύουν τα λάθη των Σοβιετικών, των Κινέζων, των Κουβανών και άλλων, μελετούν την κάθε λεπτομέρεια, καταγράφουν που πέτυχε και που αστόχησε ο καθένας ξεχωριστά, μελετούν σε βάθος το κέρδος των καθεστώτων αυτών από τις εξορίες των αντιφρονούντων στα αρχιπέλαγα και στη Σιβηρία, και, όταν πληρωθεί ο χρόνος, όταν ωριμάσουν οι μάζες, τότε και μόνο τότε θα επέμβουν δυναμικά και θα φέρουν την παγκόσμια ανατροπή. Από την μικρή Ελλάδα θα γεννηθεί η τέλεια κοινωνία και θα σαρώσει στο πέρασμά της κάθε τι ατελές.

Έτσι κινούνται κατά κάποιο τρόπο τα πράγματα με τις ερμηνείες των Ιδεών. Οι διαφορετικές απόψεις είναι φυσικά σεβαστές, αλλά μέχρι εκεί. Στο “εκεί”, ανοίγει και κλείνει η παρένθεση διότι δεν είναι εκπαιδευμένοι οι πολίτες μέσω της Παιδείας, ν’ ακούνε και την διαφορετική θέση. Αν κάτι ακούνε, είναι ο αντίλαλος της δικής τους φωνής και τίποτε περισσότερο ή λιγότερο.

Έστω κι έτσι όμως, με όλες τις παθογένειες και τις στρεβλώσεις, η υποβαθμισμένη Δημοκρατία, λειτουργεί με την αρχή της πλειοψηφίας. Αντίθετα δηλαδή από τα ολοκληρωτικά καθεστώτα όπου νόμος είναι η θέληση ενός πολιτικού γραφείου, μίας μειοψηφίας δηλαδή. Μέσα σε αυτά τα πλαίσια που κινείται η πολιτική -στην Ελλάδα ειδικότερα- η Δημοκρατία εκφράζεται από την μειοψηφία. Έχω μπερδευτεί!

Έχω μπερδευτεί, διότι στη πόλη μας, με τα μεγάλα προβλήματά της (ουδείς αντιλέγει σ’ αυτό), θέλουν διακαώς να επιβάλουν τη θέση τους οι μειοψηφίες. Ειδικότερα οι μειοψηφίες εκείνες που κουβαλάνε υποτίθεται πάνω τους κι ένα ψευδο-ιδεολογικό υπόβαθρο – ένα από αυτά που προανέφερα από τις άνευ ουσίας ερμηνείες και αναλύσεις τόσο της Δημοκρατίας κι άλλο τόσο του κομμουνισμού. Βλέπουν το δέντρο αλλά αγνοούν το δάσος.

Κατ’ επέκταση, Δήμαρχε εν Γαλατσίω, είναι σωστό ν’ ακούς τις απόψεις των πάντων, πολιτικών αντιπάλων και μη, κάτι, που νομίζω ότι κάνεις. Μπράβο σου διότι δεν έχεις την αυταρχικότητα που χαρακτηρίζει πολλούς αιρετούς της τοπικής αυτοδιοίκησης. Είσαι ανοιχτός στους πάντες, ακόμα και σε αυτούς που σε διαβάλλουν πισώπλατα και σε γλύφουν όταν σε αντικρύσουν. Οπότε, μην πτοείσαι Δήμαρχε, ακόμα κι αν κάνεις λάθη. Λάθη δεν κάνουν μόνο οι νεκροί και οι πιστοί των ψευδο-ιδεολογιών.

Ακολούθησε στο μέτρο του δυνατού το πρόγραμμά σου. Και όταν λήξει η θητεία σου, ας σε κρίνει η πλειοψηφία των πολιτών της πόλης μας. Η μειοψηφία ας κάνει την αυτοκριτική της κι ας χαθεί ως συνήθως στην ανάλυση.

Όλα βέβαια τα παραπάνω, με μικροδιαφορές, θα συμβαίνουν για τα επόμενα χιλιάδες χρόνια, μέχρι δηλαδή να κατανοήσει ο κάθε άνθρωπος τον κόσμο των Ιδεών και όπου τότε, όταν δηλαδή εισέλθει στον κόσμο της Νοημοσύνης, δεν θα ρωτά, δεν θα έχει αρχηγούς και πολιτικά συστήματα. Απλά, θα πράττει. Καλή ώρα όπως οι μέλισσες και τα μυρμήγκια.

Ο Πεζοπόρος – Στάλιν, ο δολοφόνος του Μαρξισμού