Υπάρχουν αποχαιρετισμοί κι αποχαιρετισμοί. Απλοί, καθημερινοί. «Γεια, τα λέμε αύριο» ή «Καλό χειμώνα, του χρόνου πάλι εδώ». Από αυτούς που λέμε κάθε μέρα, φεύγοντας από το σπίτι, τη δουλειά, μετά από μια πεταχτή συνάντηση στο δρόμο. Ανώδυνοι, συχνά χωρίς νόημα ή ίσως και με κάποια ανακούφιση. Τόσο απλοί, που σχεδόν ποτέ δεν αντιλαμβανόμαστε τη βαρύτητά τους. Ίσως να μην ξαναδούμε ποτέ τον άνθρωπο που αποχαιρετάμε, για τον έναν ή τον άλλο λόγο.
Άλλοι, που σου αφήνουν ένα ψήγμα θλίψης και νοσταλγίας. Ένας φίλος που φεύγει για καιρό, ο αδερφός σου, ο γιος, η μάνα που ήρθε για λίγες μέρες από μακριά και αυτές πέρασαν γρήγορα. Στεκόμαστε σε λιμάνια, αεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, κενοί, υποκρινόμενοι ότι είναι εντάξει, μη θέλοντας να βαρύνουμε αυτόν που φεύγει. Χαμογελάμε ψεύτικα, μιλάμε ανόητα για την επόμενη φορά που θα ξαναέρθει, ενώ μέσα μας μετράμε τους μήνες και μας φαίνονται πολλοί.
Ο αποχαιρετισμός μιας κατάστασης. Το παιδί που τελείωσε το νηπιαγωγείο, τη φετινή σχολική τάξη κι εσύ ξέρεις ότι ποτέ ξανά δε θα είναι το ίδιο. Με συγκίνηση λέμε αντίο στους δασκάλους. Μια σχέση, που πρέπει να αφήσουμε να φύγει, γιατί πια δεν έχει νόημα ή γιατί παραείναι τοξική για τα μέτρα μας. Μια αγάπη χωρίς αντίκρισμα, που μόνο σκέψεις προκαλεί. Μια δουλειά γιατί βρήκαμε κάτι καλύτερο, γιατί δε μας κάνει, γιατί η κρίση μας απέλυσε. Αποχαιρετάμε με ντροπή τους συναδέλφους κι ελπίζουμε να πάμε παρακάτω.
Ο θάνατος. Ο πιο δημοκρατικός αποχαιρετισμός, συμβαίνει σε όλους. Ο τελεσίδικος. Αφήνεις τον άνθρωπό σου να φύγει. Οφείλεις να πας παρακάτω. Δεν έχει πισωγυρίσματα εδώ. Πρέπει να συνεχίσεις. Κλαις, ατσαλώνεσαι, τέλος. Φτάνει η στιγμή που λες το τελειωτικό αντίο. Το αντίο με το μεγαλύτερο και δυσκολότερο κύκλο.
( Και μαθαίνεις οτι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις, και οτι, αλήθεια, έχεις δύναμη, και οτι, αλήθεια, αξίζεις. Και μαθαίνεις… μαθαίνεις, με κάθε αντίο μαθαίνεις. Χόρχε Λούις Μπόρχες)
"Αφιερωμένο στον Κώστα Καλεσάκη και την αξιοθαύμαστη αξιοπρέπεια που μας δίδαξε"
"Ειρήνη Χατζούδη"
Διαβάστε προηγούμενα άρθρα της ιδίας
- Το ανεκπλήρωτο
- Φωτιά σε όλα τα κελιά!
- Τελικά δεν θα γίνω δικηγόρος,θα γίνω
