Αξιότιμoι κύριoι του egalatsi,
Διάβασα το άρθρο που ανεβάσατε με τίτλο «Η Φύση και τα παρά φύσιν έργα της» το οποίο υπογράφει κάποιος ανώνυμος κ. Πεζοπόρος, και αισθάνθηκα χρέος μου όχι να προβώ σε ανούσιους διαξιφισμούς και αφορισμούς αλλά να καταθέσω τις απόψεις μου στη δημοκρατική σας σελίδα. Και βέβαια θα εκφραστώ και θα εκτεθώ με ονοματεπώνυμο διότι μέσα στη δημοκρατία (την επιτονισμένη εκ μέρους σας) δεν χωράνε οι ανώνυμοι και κρυπτόμενοι μέσα σε ψευδώνυμα.
Το τελευταίο διάστημα βιώνουμε ως κοινωνία το θέμα των ομόφυλων ζευγαριών και ειδικά αν πρέπει να παντρεύονται και να τεκνοθετούν. Δεν θα επεκταθώ στο θέμα αυτό γιατί γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά από ειδικούς και μη. Θα σταθώ όμως στο γεγονός πως ένα κείμενο μπορεί να γεννήσει ομοφοβικές συμπεριφορές και ότι συνεπάγεται αυτό. Δεν θα κρίνω το κείμενο το κ. Πεζοπόρου εν τω συνόλω αλλά θα απομονώσω μια ειδεχθή –κατ εμέ- άποψη του ώστε να σταχυολογήσω με επιχειρήματα την αντίδραση μου.
Παραθέτω αυτούσια τα λόγια του:
«Η ομοφυλοφιλία, όπως και η εξάρτηση στα ναρκωτικά ή στο αλκοόλ, είναι παθήσεις, και οι εμπλεκόμενοι σε αυτά τα πάθη, είναι ασθενείς. Έχουμε συνεπώς υποχρέωση, να δούμε τους πάσχοντες συμπολίτες μας ως ασθενείς και να τους δώσουμε κάθε δυνατή βοήθεια στα πλαίσια της συμπόνοιας και της αλληλεγγύης».
Ο συντάκτης λοιπόν του κειμένου θεωρεί ότι οι άνθρωποι με διαφορετικό σεξουαλικό προσανατολισμό είναι ασθενείς , ότι πάσχουν μάλλον από κάποια αρρώστια και ότι πρέπει όλοι οι άλλοι οι «υγιείς» να τους δώσουν ένα χέρι βοηθείας, να τους συμπονέσουν και να τους φερθούν αλληλέγγυα. Πρόκειται λοιπόν για έναν απροκάλυπτο ομοφοβικό λόγο που στιγματίζει και περιθωριοποιεί ανθρώπους. Ο κοινωνικός στιγματισμός είναι μια κοινωνική διαδικασία που υποβάλλει τα άτομα σε μια διαρκή αμφισβήτηση της προσωπικότητας τους με συνέπειες ανεπανόρθωτες για την επιβίωση τους.
Έχετε σκεφτεί κ. Πεζοπόρε πόσα ανήλικα παιδιά βρίσκονται εγκλωβισμένα σε αυτό που αποκαλείτε εσείς στερεοτυπικά ως πάθηση; Καθημερινά βιώνουν την απόρριψη όχι μόνο της έξω-ομάδας με λεκτικά και σωματικά απαξιωτικά σχόλια αλλά και την περιθωριοποίηση της ίδιας της οικογένειας τους. Αδυνατούν να στηριχτούν σε κάποιον και αυτό γιατί σχόλια σαν τα δικά σας που βρίθουν στην κοινωνία μας τους δημιουργούν αυτοτραυματικές ιδεοληψίες που συχνά καταλήγουν σε αυτοκτονικές απόπειρες. Όταν έκανα την έρευνα μου για τη διδακτορική μου διατριβή, βρέθηκα σε ένα σχολείο της γειτονιάς που ο μαθητικός πληθυσμός στην πλειονότητα του βιαιοπραγούσε καθημερινά ενάντια σε παιδιά που απέκλιναν από την κυρίαρχη κουλτούρα της αρρενωπότητας. Και ξέρετε γιατί; Γιατί και αυτά ήταν μεγαλωμένα με την αντίληψη ότι οι διαφορετικοί πάσχουν και ότι αν τους αποδεχτούν είναι σαν να μολύνονται και αυτοί οι ίδιοι. Και ξέρετε ποια ήταν η συνέπεια αυτού του καθημερινού χλευασμού; Οι «πάσχοντες» διαφορετικοί να αυτοτραυματίζονται για να λυτρωθούν.
¨Εχω την αίσθηση λοιπόν ότι η προτροπή σας για συμπόνοια και αλληλεγγύη θα πρέπει να αφορά ΕΣΑΣ και όλους εκείνους που καθημερινά σπρώχνουν το παιδί του φίλου μας του συγγενή μας στο να ντρέπεται για τον εαυτό του, να αισθάνεται ενοχές για το πως νιώθει η οικογένεια του και η κοινωνία και οδηγείται εξ αυτών στην αυτολύπηση , στο περιθώριο για να αντέξει τοξικές αρρενωπότητες μια Ματσίστικης κοινωνίας.
Κορίνα Κεχρολόγου,
Γυναίκα, Υποψήφια Διδακτόρισσα και καθόλου αλληλέγγυα και συμπονετική σε ανώνυμους Δημοκρατικούς Πεζοπόρους.
Η μελέτη βιβλίων, άρθρων εφημερίδων, και ό,τι άλλο έχει να κάνει με την καθημερινότητα -τον βίο του ανθρώπου-, την πολιτική, ή ακόμα και με την γεωπολιτική, πράγματα δηλαδή που μας αφορούν εφόσον εμείς όλοι είμαστε μέλη της κοινωνίας, και κατά κάποιο τρόπο φέρουμε ευθύνη σε ό,τι συμβαίνει στη ζωή μας, ακόμα και αν οι αποφάσεις δεν παίρνονται από εμάς – παρ’ όλα αυτά, δεν είναι λογικό να μένουμε απαθείς μόνο και μόνο επειδή θεωρούμε τους εαυτούς μας αδύνατους. Η λογική του «και τι να κάνω;», είναι τακτική ήττας, αποφυγή ευθυνών, συντηρεί τεχνηέντως τον ραγιαδισμό.
Αυτές οι σκέψεις του μυαλού, διαλύθηκαν αφής στιγμής διάβασα σ’ ένα παλιό άρθρο του 2004, πριν από είκοσι δηλαδή χρόνια, ένα μικρό άρθρο από το Βήμα της Κυριακής και τη στήλη Βηματοδότης: «Ξέρεις πώς κατάλαβα ότι ο Μέγας Παν είναι ακόμη ζωντανός στα υπέροχα δάση της Αρκαδίας; Από την αυθόρμητη απάντηση που έδωσε κάποιος Αρκάς όταν ο Μίμης Ανδρουλάκης και ο Νίκος Παπανδρέου πήγαν σε ένα χωριό της Αρκαδίας και, στο πλαίσιο των προσυνεδριακών κηρυγμάτων, άρχισαν να αναπτύσσουν το θέμα του γάμου μεταξύ ομοφυλοφίλων. (Τι κρίμα που δεν μπορώ να τη γράψω εδώ...)».
Με «τάραξε» ομολογώ η μικρή αυτή είδηση, διότι, όπως κατάλαβα, το θέμα αυτό που σήμερα κυριαρχεί στην ειδησεογραφία, ο γάμος δηλαδή των ομόφυλων ζευγαριών, έχει ξεκινήσει το ταξίδι του τουλάχιστον είκοσι χρόνια πριν, φυσικά με ανθρώπους της «διανόησης», όπως οι δύο ώς άνω αναφερθέντες πολιτικοί. Αλλά στην ουσία, δεν είναι ο γάμος - τι πιο φυσικό εξάλλου από το σύμφωνο συμβίωσης να καταλήξει το θέμα στον γάμο - αλλά η τεκνοθεσία μέσω παρένθετης μητέρας, διότι πέραν όλων των άλλων, η πράξη αυτή φανερώνει δουλεία του χειρίστου είδους, εκμετάλλευση των εχόντων προς τους μη έχοντες, έν προκειμένω των εχόντων ομόφυλων ζευγαριών προς τις μη έχουσες και έν δυνάμει παρένθετες μητέρες.
Στο σχολείο, ο καθηγητής της φυσικής, μας έλεγε θυμάμαι ότι στη Φύση, τα ετερώνυμα έλκονται και τα ομώνυμα απωθούνται. Αν όμως συμβεί κάτι άλλο έξω από τον φυσικό Νόμο, αν δηλαδή τα ομώνυμα έλξουν το ένα το άλλο, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για σφάλμα της Φύσης. Μα, κύριε καθηγητά, είχα ρωτήσει τότε, θυμάμαι, σφάλει η Φύση; Φυσικά παιδί μου Πεζοπόρε, ακόμα και η Φύση σφάλει.
Κατά τους καθηγητές μου στο σχολείο, το σφάλμα της Φύσης θεωρείται παρά φύσιν έργο της. Μη φυσικό δηλαδή. Και η ομοφυλοφιλία κύριε καθηγητά, είναι σφάλμα της Φύσης; Είχα ρωτήσει γεμάτος απορία τον καθηγητή μου. Ναι παιδί μου, σφάλμα είναι και θα πρέπει ο ομοφυλόφιλος να προβεί σε εξετάσεις διότι το πρόβλημα εδώ είναι καθαρά ορμονικό, εκτός φυσικά από μία ελάχιστη μειοψηφία που το επιλέγει για λόγους ηδονής ή άλλους λόγους που δεν αφορά το μάθημά μας. Είναι πιθανό ένας άνδρας να έχει περισσότερες θηλυκές ορμόνες, οπότε σε αυτή την περίπτωση, χρήζει άμεσης ιατρικής εξέτασης και παρακολούθησης.
Όλα αυτά πέρασαν σαν αστραπή από το κεφάλι μου, διαβάζοντας ακόμα μία φορά, όχι για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών, αλλά την προέκταση που θέλουν να δώσουν μέσω αυτού, ένα θέμα που έχει κατακλύσει την ειδησεογραφία. Λες και δεν υπάρχει άλλο θέμα σοβαρό στην Ελλάδα, δεν υπάρχει ακρίβεια, μισθοί και συντάξεις πείνας, πόλεμοι που μας αφορούν, η Κύπρος που ξεχάσαμε διότι «είναι μακριά», και τόσα ακόμα θέματα που στραγγαλίζουν τη ζωή μας. Μα εδώ, θα πει ίσως κάποιος, μιλάμε για ανθρώπινα δικαιώματα. Φυσικά, όλοι μας έχουμε τα ίδια δικαιώματα, ίσοι είμαστε αλλά όχι όμοιοι, όλοι μας, ανεξάρτητα από θρησκείες, κόμματα, ιδεολογίες, ομοφυλοφιλίες της μειοψηφίας, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, στον ίδιο πλανήτη ζούμε και όλοι μας πρέπει να απολαμβάνουμε επί ίσοις όροις τη ζωή.
Η ομοφυλοφιλία, όπως και η εξάρτηση στα ναρκωτικά ή στο αλκοόλ, είναι παθήσεις, και οι εμπλεκόμενοι σε αυτά τα πάθη, είναι ασθενείς. Έχουμε συνεπώς υποχρέωση, να δούμε τους πάσχοντες συμπολίτες μας ως ασθενείς και να τους δώσουμε κάθε δυνατή βοήθεια στα πλαίσια της συμπόνοιας και της αλληλεγγύης. Από εκεί και πέρα, οι γάμοι ομόφυλων ζευγαριών, η τεκνοποίηση μέσω παρένθετων γυναικών, ο αυταρχισμός των κομμάτων συμπολίτευσης και αντιπολίτευσης για να περάσει ένας Νόμος που ξεπερνά κατά πολύ τα Φυσικά, είναι θέματα που βλάπτουν την κοινωνία αφενός και αφετέρου, ειδικά για τις παρένθετες μητέρες, φανερώνουν ολοκάθαρα έναν ρατσισμό, μία εκμετάλλευση, διότι η γυναίκα που θα δεχτεί να τεκνοποιήσει έναντι αμοιβής για ένα ομόφυλο ζευγάρι, είναι ο αδύναμος κρίκος μίας ισχυρής αλυσίδας. Ζούμε σε εποχή που έχει τάσεις εκφυλισμού.
Την εποχή των μνημονίων, που έθαψαν κυριολεκτικά οι πολιτικοί και τα κόμματα έναν ολόκληρο λαό, δεν είδαμε πουθενά να κάνουν τα κόμματα ιδιαίτερα μαθήματα στους βουλευτές, που ειρήσθω έν παρόδω, ψήφιζαν και μάλιστα χωρίς να ξέρουν τι ψηφίζουν, βάζοντας ταφόπλακα στη ζωή μας για τα επόμενα 60-70 χρόνια. Τώρα με τον επικείμενο Νόμο για τα ομόφυλα ζευγάρια τους πήρε ο πόνος. Η υποκρισία τελικά έγινε σημαία αυτού του τόπου. Αλλά και πάλι, αν λειτουργεί έστω κατά ένα ελάχιστο ποσοστό η κοινοβουλευτική δημοκρατία, δια αντιπροσώπων δηλαδή, καλά κάνει ο κ. Πολάκης και ρωτά τους συγχωριανούς του διότι αυτούς θεωρητικά αντιπροσωπεύει (αλλά στο τέλος θα τους προδώσει). Θα έπρεπε όμως να τους ρωτούσε και την εποχή των μνημονίων αλλά δεν το έκανε τότε, δεν ήταν «μεγάλο θέμα» το μνημόνιο. Ο κάθε βουλευτής ας ρωτήσει τα χωριά του και τις πόλεις του και πραγματικά, αν εγκρίνουν αυτοί, τότε έχει κάθε λόγο να ψηφίσει υπέρ. Μας αρέσει ή όχι, οι πλειοψηφίες έχουν τον πρώτο λόγο.
Δυστυχώς όμως, το κοινοβουλευτικό σώμα, όταν νομοθετεί, δεν συμβουλεύεται τον λαό, δεν ζητά τη γνώμη του, με τα ομόφυλα ζευγάρια δε όλα λειτουργούν διαφορετικά. Ναι, έχουν δικαιώματα όλοι οι άνθρωποι ανεξάρτητα με τις σεξουαλικές τους προτιμήσεις, ναι, υπάρχουν κενά στη νομοθεσία που πρέπει να τους καλύψουν, ναι, επ’ ουδενί δεν πρέπει να νιώθουν λιγότεροι ίσοι από τους άλλους συμπολίτες τους. Από εκεί και πέρα, υπάρχει ο εκφυλισμός της κοινωνίας, ο ρατσισμός, το θέλω των ελάχιστων αλλά ισχυρών, να επιβάλει ό,τι θέλει στους πολλούς αλλά αδύνατους.
Είναι ξεκάθαρο ότι την ώρα που η ανθρωπότητα αρχίζει να αφυπνίζεται αξιακά και να οδεύει προς την αυτογνωσία, οι δυνάμεις της οπισθοδρόμησης σπεύδουν να φέρουν όσο το δυνατόν περισσότερα κωλύματα.
Εκμεταλλευόμενες την ιδιαίτερη ευαισθησία που όλοι τρέφουμε προς τους ανθρώπους που γεννήθηκαν δίχως αρμονικό συντονισμό ανάμεσα στην ψυχοσύνθεση και το υλικό τους σώμα, προσπαθούν οι σκοτεινές αυτές δυνάμεις να παρουσιάσουν αυτή την ιδιαιτερότητα σαν προοδευτική τάση και να την κάνουν «μόδα». Ευελπιστούν πως αν επικρατήσει μια τέτοια τάση, θα προκληθεί ένα τόσο έντονο μπλοκάρισμα στα αιθερικά ενεργειακά κέντρα των ανθρώπων, που η νοητική αφύπνιση και η ανέλιξή τους θα γίνει προβληματική. Αυτός είναι ο στόχος τους.
Ιδιαίτερα ευάλωτα θα είναι τα παιδιά που θα βρεθούν να μεγαλώνουν σε ένα αφύσικο περιβάλλον. Η ευθύνη μας γι' αυτά τα παιδιά είναι τεράστια και θα πρέπει να τα προστατέψουμε ακόμη κι αν χρειάζεται να πέσουν κυβερνήσεις!
Του Πεζοπόρου
To Οδοιπορικό μου
- Εκλογική ανατροπή προ των πυλών
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Το Σάββατο 13 Γενάρη σωτηρίου έτους 2024 ( εύχομαι το 13 να μην έχει σχέση με πιθανές επιπτώσεις που σχεδόν πάντα ακολουθούν την παρουσία του) μας επισκέφτηκε ο Πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης, υιός του Κωνσταντίνου σύζυγος της υπέρκομψης Μαρέβας ( τι πήγα και θυμήθηκα) και αδερφός της Ντόρας.
Ως άλλος Ναπολέων Βοναπάρτης οπλισμένος με ανέξοδες επικοινωνιακές πομφόλυγες τις οποίες περιφερόμενος εξακοντίζει στα μούτρα μας και περιστοιχισμένος από τους ενταύθα ομόσταυλους Γρεναδιέρους. μας ενημέρωσε διά ζώσης το πόσο πολέμιος της αισχροκέρδειας και του πληθωρισμού της απληστίας είναι.
Ο κατ' εξοχήν δογματικός θιασώτης της αγοράς που όλα τα ρυθμίζει κατά πως πρέπει ( για ποιους όμως;) επανέλαβε και σε εμάς τους Γαλατσιώτες ότι έχει το σθένος να τα βάλει με τις πολυεθνικές και τους αισχροκερδούντες γενικά. Μετά από 5 χρόνια πρωθυπουργός και αφού η ρυθμισμένη αγορά κάνει πάρτι αφαιμάζοντας την Ελληνική κοινωνία, και αφού από τη λεία της κερδοσκοπίας ως κοινός κλεπταποδόχος εισπράτττει το αναλογούντα ΦΠΑ μαζί με τα πρόστιμα που αποτελούν το 5% της λείας των αγορών, έχει μεταμφιεστεί σε Ροβεσπιέρος που θα στείλει στην "γκιλοτίνα" τα αφεντικά του.
Αν όλα αυτά το πρωθυπουργικά ευτράπελα δεν αφορούσαν την καθημερινότητα και την επιβίωση της τεράστιας πλειοψηφίας του χειμαζόμενου Λαού, θα μπορούσε να εμπνεύσει συγγραφή επιθεώρησης επιπέδου δελφιναρίου.
"Ο Μητσοτάκης πολέμιος των αγορών" Τι άλλο θα ακούσουμε γιατρέ μου.
Kανένας συντονισμός. Μόνο ο Δήμαρχος φαίνεται να ενστερνιζεται το πολεμικό σχέδιο του Πρωθυπουργού. Όλοι οι άλλοι, αλλού φαίνεται να στοχο προσηλώνονται.
"Γιάννης Κατσώνης"
Δεν φτάνει που έστησε ένα επικοινωνιακό σόου για να πουλήσει «κάλπικη» κοινωνική πολιτική, το έστησε και με …γνωστούς του!!! Το ζευγάρι που απέκτησε σπίτι στο Γαλάτσι, με το πρόγραμμα “Σπίτι μου” φιλοξένησε γιά λίγη ώρα τον Πρωθυπουργό στο χώρο του, έχει ξαναδώσει το “παρών” σε εκδήλωση υπό τον Κυριάκο Μητσοτάκη.Πιο συγκεκριμένα, τον Μάιο του 2023, το ίδιο ζευγάρι είχε πάρει μέρος πήραν μέρος στη θεματική συζήτηση της Νέας Δημοκρατίας για την οικονομία που έγινε στα Ναυπηγεία της Ελευσίνας προεκλογικά.
Πάντως εμείς οι Γαλατσιώτες αισθανόμαστε ιδιαίτερα ευτυχείς που ο Πρωθυπουργός επέλεξε το Δήμο μας για τα γυρίσματα αυτού του σόου.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΣΩΝΗΣ του ΘΑΝΑΣΗ
Το μακρινό 1976 η Ενωση που έχει διαλυθεί τον Απρίλη του 1967 από την χούντα, επαναδραστηριοποιείται με τα τμήματα ποδοσφαίρου σκακι και επιτραπέζιας αντισφαίρισης που είχε και πριν την χούντα. Παράλληλα την ίδια χρονιά ιδρύονται και τα τμήματα ανδρών και γυναικών βόλεϊ.
Χωρίς ένα έστω και ανοιχτό γήπεδο στο Γαλάτσι, τα τμήματα προπονούνται και αγωνίζονται στα ανοιχτά του Προμπονά, στο 36ο Κέντρο Νεότητας του Δήμου Αθήνας και κάποια στιγμή στον θερινό κινηματογράφο "Αλέξανδρος" που χρησιμοποιείται για προπονήσεις και αγώνες από το Οκτώβριο μέχρι τον Απρίλιο
Από το 1981 και κάθε χρόνο η ομάδα από την Ε' τοπική κατηγορία ανέρχεται στην Α' τοπική και την περίοδο 1985-86 όταν πρωτο λειτουργεί το κλειστό του Γαλατσίου , η ομάδα κατακτά το πρωτάθλημα της Α' τοπικής και από την περίοδο 1986-87 έως και την περίοδο 1994-95 αγωνίζεται στην τότε Γ' Εθνική κατηγορία. (ΕΟΠΕ).
Η συνέχεια χαρακτηρίζεται από στασιμότητα χωρίς μια κάποια διάκριση. Η φετινή κατάκτηση του κυπέλλου της ΕΣΠΑΑΑ[1]. είναι μια μεγάλη διάκριση και μια τιμή σε όλους αυτούς που για πολλές δεκαετίες στήριξαν το βόλεϊ της ΈΝΩΣΗΣ με προεξάρχοντα τον αείμνηστο πρωτεργάτη και στυλοβάτη του Συλλόγου Πρόεδρο Γιώργο Τολιάτη.
Πολλά συγχαρητήρια στο Δ.Σ. του Συλλόγου, στον προπονητή και τους αθλητές της ομάδας με την ευχή στο άμεσο και απώτερο μέλλον να χαρούμε κι άλλες διακρίσεις.
[1] Τελικός Κυπέλου ΕΠΣΑΑΑ (ΑΟ Οδυσσεύς Ένωση Γαλατσίου 1-3)
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΑΤΣΩΝΗΣ - Πρώην Γ. Γραμματέας του Συλλόγου (1977-2015)