Αν ήμουν φίλα προσκείμενος προς το ΚΚΕ, αν δηλαδή έρεπα προς τον κομμουνισμό, την Κυριακή των εκλογών θα ψήφιζα και αμέσως μετά -όπως έλεγε ένα χαριτωμένο σποτάκι της αθώας κομμουνιστικής προπαγάνδας- θα πήγαινα για την παραλία. Όμως όχι, δεν ρέπω προς την τέλεια κοινωνία που πασχίζουν να φτιάξουν ατελείς άνθρωποι μέσω της επανάστασης, κι έτσι, το Σαββατοκύριακο πήρα τας εξοχάς μακριά από την ομορφοπόλη μας. Απείχα δηλαδή συνειδητά από το θέατρο της Κυριακής, τις ευρωεκλογές.
Άμα τη επιστροφή μου όμως, και από την έλλειψη της ενημέρωσης των καυτών προεκλογικών ημερών, κατευθύνθηκα προς την καρδιά της πολιτικής σκηνής που είναι ως γνωστόν ο πάλαι ποτέ χώρος του κινηματογράφου «Αλέξανδρος» και απολάμβανα τον εξαίσιο καφέ του Hasta Luego. Εκεί που απολάμβανα ήσυχα τα ελέη της ζωής συντροφιά με ωραία δροσιά (πρωί γάρ), κοντά μου σχετικά, δύο άλλοι συμπολίτες μας απολάμβαναν κι αυτοί τους καφέδες τους. Παρ’ όλο που δεν καθόντουσαν μαζί, είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: φορούσαν και οι δύο καπέλα τύπου «Panama». Όπως κατάλαβα, απ’ αυτά που άκουγα, το καπέλο του ενός εκ των δύο συμπολιτών μας είχε κάποιο λεκέ και ρωτούσε ο άνθρωπος πως μπορεί να βγεί. Τι πιο φυσικό.
Εκεί κάπου, ο κορίνθιος κομμουνιστής, άρχισε τα ειρωνικά σχόλια, ο τσοπάνης δηλαδή της πόλης μας, είχε άποψη και για τα καπέλα και διακωμωδούσε κάθε τι με αυτά και τους δύο συμπολίτες μας που τα φορούσαν. Ο έτερος κομμουνιστής όμως, ο εκ Καλαμάτας, άνθρωπος καλών προθέσεων, έπιασε το καπέλο στα χέρια του και πάσχιζε να του βγάλει τον λεκέ. Ούτε ειρωνείες, ούτε περιττές λέξεις, προσπαθούσε να βοηθήσει όσο μπορούσε. Δεν ξέρω αν τα κατάφερε, διότι την ώρα εκείνη με πήραν τηλέφωνο κι έφυγα.
Αργά το μεσημέρι σαν βρέθηκα στη δροσιά της οικίας μου, άφησα το μυαλό μου ελεύθερο από τα βάρη της σκέψης, το άφησα να περιπλανηθεί στους ωκεανούς της Φύσης:
«Η θάλασσα είναι πολύ γαλήνια και μόλις μπορεί κανείς να διακρίνει τους ελαφρούς κυματισμούς της πάνω στην άσπρη άμμο. Πίσω από τη θάλασσα απλώνονται τα βουνά και τα δένδρα μόλις αγγίζουν το νερό. Ο ουρανός είναι ολάνοιχτος και γαλανός. Κάθομαι στην παραλία στη σκιά ενός μεγάλου δένδρου ενός ήσυχου καλοκαιρινού πρωινού. Σε λίγο χρόνο η γαλήνη του χώρου περνάει μέσα μου και οι ρυτιδώσεις της σκέψης και του συναισθήματος ακολουθώντας την αρμονία του χώρου υποχωρούν αβίαστα. Είναι τότε που έχεις την αίσθηση ότι γίνεσαι ένα με τα πάντα επειδή δεν υπάρχει ο διαχωριστικός παράγοντας που δημιουργεί η σκέψη και το συναίσθημα. Είναι ο χώρος που κυριαρχεί απόλυτη ομορφιά και τάξη.
Από το χώρο του Είναι βρέθηκα πάλι στο χώρο της διαίρεσης και της σχετικότητας. Είναι μαζεμένοι άνθρωποι απ’ όλη τη γη χωρισμένοι σε ομάδες που τους επιτάσσει η πολιτική και θρησκευτική τους ιδεολογία. Βρίσκονταν άνθρωποι και από τη θρησκεία των άθεων. Για να τονίσουν τη διαφορετικότητα τους φοράνε και τα αντίστοιχα καπέλα. Στο κέντρο κάθε ομάδας δεσπόζει ο ηγέτης (πολιτικός ή θρησκευτικός ταγός) ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Το καπέλο του είναι τόσο ψηλό όσο και η υποκρισία του, τόσο πλατύγυρο όσο και ο φόβος του και τόσο στενό όση και η άγνοια του. Η προσπάθεια του εκάστοτε ηγέτη συγκεντρώνεται στο να μετασχηματίσει τα καπέλα των οπαδών του έτσι ώστε να είναι ομοιόμορφα με το δικό του και έτσι να μπορεί να ελέγχει τη συνείδηση τους και τόσο μειώνει το φόβο του να μη τους χάσει και μαζί με αυτούς την ύπαρξή του.
Οι απεσταλμένοι των ιερατείων μιλούν με πύρινους λόγους προσπαθώντας στο όνομα της αγάπης να βγάλουν ένα μέρος από την κόλαση που έχουν μέσα τους παγιδεύοντας τους πιστούς οπαδούς τους με το φόβο της αιώνιας κόλασης ή της αποτυχημένης επανενσάρκωσης. Οι πολιτικοί και οι θρησκευτικοί ηγέτες … Και οι δύο ομάδες αφαιρούν ενέργεια από τους πιστούς οπαδούς τους για δικό τους όφελος. Έτσι φοβισμένοι προσπαθούν να σώσουν άλλους φοβισμένους.
Όταν ανακαλύπτεις ότι ο συγκεκριμένος ηγέτης δεν σε καλύπτει ακολουθείς κάποιον άλλο μετασχηματίζοντας το καπέλο με καινούργιες προκαταλήψεις, δόγματα και πιστεύω. Έτσι ό,τι καπέλο και αν διαλέξεις σου προσφέρει ψευδή προστασία. Αλλάζοντας καπέλο (δηλαδή τις γνώμες των άλλων) αλλάζω και την παγίδα μου. Αν βγάλω το καπέλο τότε τι έχω να πω; Τα όρια του καπέλου σου φθάνουν μέχρι τα όρια της περιορισμένης σκέψης σου και των προκαταλήψεων σου. Ο χώρος έξω από το καπέλο σου, είναι άγνωστος. Προσπαθώντας να απαλλαγείς από το καπέλο σου το μόνο που καταφέρνεις είναι να αλλάζεις τη διαμόρφωσή σου.
Το καπέλο, με την πάροδο των αιώνων έγινε σώμα στο εγώ σου. Σκληρό σαν το σκυρόδεμα. Δεν καταλαβαίνεις την ενσωμάτωση και συνεχίζεις την προσπάθεια να απαλλαγείς από αυτό. Το μόνο που καταφέρνεις είναι να αλλάζεις κάθε φορά την διαμόρφωσή σου. Σαν τον χαμαιλέοντα που αλλάζει χρώματα ανάλογα με το περιβάλλον όμως πάντοτε παραμένει ο ίδιος.
Εάν δεν φοράς κανένα καπέλο, πράγμα σπάνιο για τα ανθρώπινα (!), τίθεσαι στο περιθώριο. Η μάζα δεν σε αποδέχεται, αυτόματα έχεις γίνεις ο ύπουλος εχθρός που πολεμάς το σύστημα. Ποιο σύστημα όμως; Αυτό που κρατά φυλακισμένο μέσω του φόβου τον άνθρωπο αιχμάλωτο;
Από την άλλη απαιτείς ελευθερία, δηλαδή επιζητείς κάτι που δεν γνωρίζεις. Μία λέξη (η ελευθερία) που το μόνο που κάνεις είναι να της προσδίδεις ερμηνείες».
Ο Πεζοπόρος ΄
Τo Οδοιπορικό μου
- Εκλογική ανατροπή προ των πυλών
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Σε αυτές τις εκλογές εκτίθεται σαν αρχηγός του Σύριζα και ο κ. Κασελάκης, ο οποίος -ειρήσθω έν παρόδω- ήρθε από το πουθενά, πέταξε στο ταμείο του κόμματος ένα δίευρω και κατέβηκε το άγιο πνεύμα στους οπαδούς του πολυσυλλεκτικού κόμματος και τον ψήφισαν για αρχηγό. Κάπως έτσι ξεκίνησε το μεγάλο show και η πολιτική σκηνή έγινε life style. Θα πει κανείς, γιατί, πριν δεν ήταν για χαβαλέ το πολιτικό σύστημα που ζητάει διακαώς τη ψήφο μας;
Η αλήθεια είναι ότι ζούμε σε καιρούς περίεργους, για τους συνωμοσιολόγους φταίνε οι ψεκασμοί, για μία μερίδα ψυχαναλυτών φταίει ο covid-19, για την αριστερά του περιθωρίου φταίει το Ισραήλ και υψώνει με περηφάνια και διάθεση αγωνιστική σημαίες της Παλαιστίνης. Γιατί ταυτίζεται με ένα θέμα που αγνοεί η εν λόγω αριστερά, μόνο αυτή το γνωρίζει. Από την άλλη, δεν είδα ποτέ αυτή την αριστερά να σηκώνει μία σημαία της πολύπαθης Κύπρου.
Ο κ. Μητσοτάκης δηλώνει πως είμαστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας, αγνοώντας την ελληνική και παγκόσμια ιστορία. Αποδυναμώνει τη χώρα στέλνοντας όπλα σε ένα πόλεμο που δεν είναι δικός μας αλλά του φασίστα Ζελένσκι. Να υποστηρίξει την Ουκρανία σαν χώρα που δέχτηκε επίθεση από τη Ρωσία του άλλου φασίστα, του Πούτιν, αλλά να επικαλεστεί λόγους εθνικού συμφέροντος και να μη στείλει ούτε σφαίρα. Να στείλει ανθρωπιστική βοήθεια, όπως κάνουν τα σοβαρά κράτη. Και στις δύο αυτές χώρες υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες και έχει υποχρέωση το ελληνικό κράτος να τους στηρίξει πάση θυσία αλλά με σωστή πολιτική και όχι υπό την καθοδήγηση του αμερικάνικου παράγοντα.
Τόσο όμως η αριστερά και άλλο τόσο η δεξιά, δεν έχουν στο λεξιλόγιό τους τη φράση «εθνικό συμφέρον», γιατί φοβούνται μήπως τους πουν όλους ακροδεξιούς. Γιατί, πιστεύετε ότι οι ακροδεξιοί, χρησιμοποιούν τη συγκεκριμένη φράση; Αυτοί το ναζισμό ονειρεύονται, το απόλυτο κακό που φάνηκε ποτέ πάνω στον πλανήτη.
Υπάρχει ένα ωραίο άρθρο στο διαδίκτυο, διδαχτικό θα ΄λεγα, όπου σε συνεδρίαση του παλιού Σύριζα, του «επαναστατικού Σύριζα», οι συμμετέχοντες έβγαζαν σπυριά στο άκουσμα του «εθνικού συμφέροντος». Στο ίδιο άρθρο υπάρχει και μία ενδιαφέρουσα αναφορά στον Alexis, κατά την οποία, στη συνθήκη των Πρεσπών, δεν γνώριζε τι ακριβώς υπέγραφε αλλά ένιωθε περήφανος που έγραφε «ιστορία».
Πέρα από αυτά, έρχεται και το ΚΚΕ και ξεπλένει εντελώς τη δεξιά με διαφημιστικά σποτάκια του τύπου: ήταν προδότης του λαού ο Μητσοτάκης τότε στην αποστασία; Όχι, δεν ήταν, διότι δεν ήταν με τον λαό αλλά με την αστική τάξη! Έλεος!
Σε αυτές τις ευρωεκλογές, από την άκρα δεξιά μέχρι και την άκρα αριστερά, συμπεριλαμβανόμενου φυσικά του παρόντος πολιτικού συστήματος, δεν υπάρχει ένα κόμμα, μία παράταξη, κάποια ομάδα έστω, που να ζητάει τη ψήφο μας με σύνθημα το εθνικό μας συμφέρον και την απελευθέρωση της Κύπρου από τις κατοχικές δυνάμεις της Τουρκίας. Αν κάποιοι από εσάς δείτε ότι μετέχει των ευρωεκλογών ομάδα με αυτά τα συνθήματα, ενημερώστε με για να πάω στην κάλπη την Κυριακή και όχι στον Αστέρα της Βουλιαγμένης.
«Είναι μακριά η Κύπρος» έλεγε ο «εθνάρχης» Καραμανλής και μπούκαρε στο νησί ο Αττίλας 2 και από το 8% που είχε από τον Αττίλα 1, έφτασε ανενόχλητος στο 38%. Φέτος, είναι η χρονιά της Κύπρου, πενήντα ολόκληρα χρόνια τελεί υπό κατοχή αλλά η Ελλάδα -που την πρόδωσε- φοβάται να επικαλεστεί το εθνικό συμφέρον μην την κάνουν ντά οι «συμμαχικές» νατοϊκές δυνάμεις.
Ο Πεζοπόρος
Τo Οδοιπορικό μου
- Εκλογική ανατροπή προ των πυλών
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Τους λύκους, τις αρκούδες ακόμη και τα μουλάρια ,όπως και τα περισσότερα άλλα «ζωντανά» τα γνωρίζουμε από το τρίχωμά τους και το δέρμα τους, που εμείς οι άνθρωποι το αξιοποιούμε για γούνες, τσάντες κ.λ.π. χρήσιμα αντικείμενα.
Τους ανθρώπους, επειδή καλύπτουν τα εσώτερά τους και το δέρμα τους με ρούχα , τους διακρίνεις από τα λόγια τους, τη συμπεριφορά τους .Ιδιαίτερα ,τους γραφιάδες και τους «λογάδες» τους διακρίνεις από τον πόνο τους, την απογοήτευσή τους που κρύβουν πίσω από την φλυαρία τους.