«…δουλεύγομενε εμείς, τα τρώνε ευτοί και στο τέλος
μασε λένε πως τα τρώμενε μαζύ.
Εμείς έχομενε τα χέρια κι’ ευτοί τα μαχαίρια.
Ώσπου θα τά’ χουνε ευτοί, ετσά θα κρινούμαστενε.
Κι εσύ πίζαβε (θεοπάλαβε), φώναζε Ζήτω»!!!
Τα παραπάνω προφητικά λόγια έγραφε ο Νικηφόρος Μανδηλαράς στην εφημερίδα του Ναξιακά Χρονικά τον Ιούνιο του 1960 (φ. 7), στη στήλη «ετσά κι’ αλλιώς κι’ αλλιώτικα».
Η ιστορία επαναλαμβάνεται στις μέρες μας που η Ελληνική κοινωνία βιώνει πολύπλευρη κρίση σε όλα τα επίπεδα, κρίση που δυστυχώς πλήττει τη χώρα μας, αλλά και τις άλλες χώρες του ευρωπαϊκού νότου.
Η πρόσφατη δημοσιονομική κρίση και η κρίση χρέους που βιώνει η ελληνική οικονομία σαφέστατα αποδεικνύει τον αδιέξοδο χαρακτήρα και την αποτυχία του μοντέλου ανάπτυξης της οικονομίας, χωρίς αναπτυξιακή προοπτική τις τελευταίες δεκαετίες. Ταυτόχρονα η διαχείριση της κρίσης και το μίγμα οικονομικής πολιτικής που επιλέχθηκε για την αντιμετώπισή της περιλαμβάνει μέτρα δραστικής δημοσιονομικής προσαρμογής με αύξηση της φορολογίας και περιστολή των δημόσιων δαπανών, στήριξη του τραπεζικού συστήματος και αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους (κούρεμα) προς τους ιδιώτες πιστωτές. Ακόμη περιλαμβάνει διαρθρωτικές αλλαγές, όπως απελευθέρωση κλειστών επαγγελμάτων και αποκρατικοποιήσεις.
Όμως όσα από τα παραπάνω μέτρα εφαρμόζονται την τελευταία τριετία στη χώρα μας, αφενός μεν οδηγούν την οικονομία σε βαθιά ύφεση και αφετέρου δεν διορθώνουν τις παθογένειες του συστήματος αλλά απλά διαχειρίζονται τα αποτελέσματα της κρίσης που είναι η συνέχεια παραγωγής υψηλών ελλειμμάτων και μεγάλου δημόσιου χρέους, καθώς και η εκτόξευση της ανεργίας σε υψηλά επίπεδα. Εύκολα συνεπώς γίνεται αντιληπτό ότι για να βελτιωθεί η λειτουργία της ελληνικής οικονομίας χρειάζονται συγκεκριμένες δράσεις και στρατηγικές, ένα νέο μοντέλο που θα προσδώσει αναπτυξιακή προοπτική στην οικονομία, ανακτώντας τη χαμένη ανταγωνιστικότητα, με ορίζοντα τις επόμενες δεκαετίες.
Ναι λοιπόν να αλλάξουμε την οικονομία μας, να κερδίσουμε το μέλλον, αλλά προαπαιτούμενο όλων είναι να κρατήσουμε όρθια την κοινωνία μας. Δεν είναι όμως προς αυτή την κατεύθυνση τα έκτακτα μέτρα που λαμβάνονται και πλήττουν δυσανάλογα τις ευάλωτες ομάδες πολιτών της χώρας μας. Απλά χρειάζεται να εφαρμοστούν οι συνταγματικές διατάξεις που επιτάσσουν την αρχή της αναλογικότητας, ότι δηλαδή τα φορολογικά βάρη πρέπει να κατανέμονται στους Έλληνες πολίτες ανάλογα με τις οικονομικές τους δυνατότητες.
“Η υπέρμετρη
φορολογική πίεση
οδηγεί λογικά
τους πολίτες
στη μη
συμμόρφωση”
Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να υπάρχει η έννοια της ισότητας και της φορολογικής δικαιοσύνης και όχι οριζόντια μέτρα που εφαρμόζονται επί δικαίων και αδίκων. Είναι προφανές ότι οι εύκολες λύσεις, όπως τα οριζόντια μέτρα, επιλέγονται από ανίκανους στην καλύτερη περίπτωση, ενώ η πολυδιαφημιζόμενη καταπολέμηση της φοροδιαφυγής παραμένει κυριολεκτικά στα λόγια, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, όπου κανείς από τους αρμόδιους δεν την ακουμπά. Συνέπεια των παραπάνω φορολογικών αδικιών είναι να οδηγούνται οι πολίτες στα όριά τους, από την ουσιαστική δήμευση των εισοδημάτων τους και εφόσον συνεχισθεί η υπέρμετρη φορολογική πίεση να μη μπορούν πράγματι να ανταποκριθούν με λογική συνέπεια τη μη συμμόρφωση. Η κατάσταση αυτή πρέπει να ευαισθητοποιήσει κάθε αρμόδιο διότι τα μέτρα που λαμβάνονται θίγουν τον πυρήνα των δικαιωμάτων των πολιτών.
Πως όμως να υπάρξει στη χώρα μας φορολογική δικαιοσύνη όταν στη συνείδηση του κόσμου υπάρχει η πεποίθηση ότι οι νόμοι δεν εφαρμόζονται το ίδιο για όλους τους πολίτες. Αξίζει να θυμηθούμε του περίφημο «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε»
Του Αντώνη Παπακωνσταντή
Αναδημοσίευση άρθρου από το περιοδικό:
΄΄ΚΟΡΩΝΙΔΙΑΤΙΚΑ Χρονικά΄΄ Τεύχος 143 ΑΠΡΙΛΙΟΣ-ΙΟΥΝΙΟΣ 2012
Το πραγματικό ταξίδι, λένε, δεν έχει τέλος, δεν έχει καν προορισμό, η χαρά του έγκειται ακριβώς σε αυτό, και για τον λόγο αυτό είναι διαρκές, δεν τελειώνει ποτέ. Μα ο θάνατος, ο θάνατος δεν δίνει τέλος σε οποιοδήποτε ανθρώπινο ταξίδι; Όχι, ακόμα κι αυτός είναι μέρος του ταξιδίου διότι μαζί με αυτόν επέρχεται μεταμόρφωση, αναγέννηση, συνεχής πορεία προς τα εμπρός, πορεία εξελισσόμενη με κατεύθυνση ανέλιξης. Έτσι τουλάχιστον μολογάνε οι δικοί μας προσωκρατικοί φιλόσοφοι με τον Πυθαγόρα πρώτο και τα υπόλοιπα θηρία της παγκόσμιας επιστήμης, Ηράκλειτο, Παρμενίδη, Πρωταγόρα, Εμπεδοκλή, και φτάνοντας στον Σωκράτη και στον Πλάτωνα κλείνει ο κύκλος της πραγματικής διανόησης. Με τον θάνατο του Σωκράτη πέθανε και η πραγματική Ελλάδα, με τον Πελοποννησιακό Πόλεμο -τον μοναδικό ελληνικό εμφύλιο, διότι οι μεταγενέστεροι στάθηκαν εμφύλιοι για ξένα συμφέροντα-, άνοιξε σταδιακά η πόρτα της ρωμαϊκής συμφοράς. Εμείς σήμερα, είμαστε το αποτέλεσμα αυτής της πτώσης από το Φως στον ακραίο υλισμό.
Απ’ ό,τι λένε τουλάχιστον οι λέξεις, αυτό σημαίνει και ο άνθρωπος, άνω θρώσκω, ούτε κάτω ούτε πλαγίως. Άνω, διότι η πορεία ακολουθεί τροχιά ανέλιξης. Το πως ο κάθε άνθρωπος θα φτάσει στο δικό του σημείο ανέλιξης, είναι κάτι που τουλάχιστον εγώ δεν ξέρω να πω. Μόνος του ο καθένας όμως θα βαδίσει τον δρόμο παρόλο που είναι μέρος του Όλου. Μπορεί να ξεστρατίσει, μπορεί να πέσει, μπορεί να του συμβούν χίλια δυό πράγματα, ανυπέρβλητες δυσκολίες ή καλές στιγμές, όλα αυτά δικά του είναι, εμπειρίες κατάδικές του, βιώματα που του διαμορφώνουν τον χαρακτήρα και συνεχίζει το ταξίδι του.
Εμπόδια δύσκολα βάζουν στην ανθρώπινη πορεία προς τα Άνω, όλα αυτά τα υποπροϊόντα της περιορισμένης σκέψης που λέγονται ιδεολογίες και θρησκευτικά δόγματα. Τα υποπροϊόντα αυτά, παράγουν φόβο και τρέφονται με τον φόβο των μαζών, υποσχόμενα, αν τα ακολουθήσει κανείς, παραδείσους και ασφαλή ζωή. Στον φόβο αυτό που συντηρούν με μαεστρία τα υποπροϊόντα της σκέψης, πρωταρχικό ρόλο παίζει ο διαχωρισμός των μαζών, ο διαχωρισμός σε καλούς και κακούς. Από την ιδεολογία ή το θρησκευτικό δόγμα που διάλεξε ο καθένας για δεκανίκι στη ζωή του, κακούς ονομάζει τους άλλους. Το καλό και το κακό υφίστανται σαν όροι, ανάλογα με την πλευρά που διαλέγει ο καθένας.
Τέλος πάντων, για να μη το κουράζω το πράγμα, το δικό μου ταξίδι στην αρθρογραφία της γενέθλιας πόλης μου, βαδίζει προς τον προορισμό του. Δεν είναι διαρκές. Τα τελευταία χρόνια, μέσα από αυτό, κατέθεσα με τρόπο άλλοτε σκωπτικό και άλλοτε όχι, την δική μου θέση για την πόλη μας. Σημαντικές στιγμές για μένα τουλάχιστον, υπήρξαν εκείνες οι λίγες μάλλον φορές που ασχολήθηκα και έφερα εις πέρας -έστω και με ελλείψεις-, τους παλιούς ανθρώπους της πόλης μας που με το εμπορικό τους δαιμόνιο, τον αξιοζήλευτο επαγγελματισμό τους και τις άριστες σχέσεις τους στην μικρό-κοινωνία μας, έθεσαν τα θεμέλια της κοινωνικής μας ζωής, πέρα από δόγματα και ιδεοληψίες. Αυτοί όλοι οι άνθρωποι υπήρξαν προοδευτικοί, πολύ πριν η λέξη «προοδευτικός» υιοθετηθεί από την αριστερά κυρίως για να δείξει την γύμνια της.
Αριστερά, δεξιά, κομμουνιστές, σοσιαλιστές και πάσης φύσεως οπορτουνιστές, πέρασαν από την αρθρογραφία μου, με αποτέλεσμα να δεχθώ σκληρή κριτική, πότε σαν αντικομμουνιστής, σαν φιλοκομμουνιστής, σαν τσιράκι του δήμαρχου, σαν αξιωματικός του ελληνικού στρατού (κι αυτό ειπώθηκε), σαν βασανιστής Σκαλούμπακας, σαν χίλια δυό πράγματα. Όλα αυτά τα καταλάβαινα διότι φανέρωναν την ανθρώπινη μειονεξία και διάνοια του καθενός.
Είμαι λοιπόν ένας από εσάς, πολύ γνωστός στην μικρή μας κοινωνία -τόσο, που αν κατέβω υποψήφιος θα έρθω πρώτος σε σταυρούς-, και για τον λόγο αυτό επέλεξα να γράφω με το ψευδώνυμο Πεζοπόρος. Όμως, ακόμα και γι’ αυτό κατηγορήθηκα. Η ουσία είναι ότι τίποτε από όλες αυτές τις κριτικές ή τους χαρακτηρισμούς, δεν στάθηκε εμπόδιο στο να γράφω ελεύθερα.
Το ταξίδι μου αυτό μαζί σας έφτασε η ώρα να τελειώσει. Δεν θα συνεχίσω να συμμετάσχω στην κομματική ανθρωποφαγία, στην δημοτική ανθρωποφαγία, στην κάθε είδους συναισθηματική φόρτιση που φέρει συγκρούσεις ιδεολογικές, θρησκευτικές κτλ. Θέλω λοιπόν, να σας ευχαριστήσω διότι ανεχθήκατε την αρθρογραφία μου στις καλές ή κακές στιγμές της, χιλιάδες από εσάς με διαβάσατε, συμφωνήσατε ή διαφωνήσατε μαζί μου, κατά κάποιο τρόπο, αν εσείς δεν υπήρχατε, ούτε εγώ θα αρθρογραφούσα.
Μαζί με εσάς όμως, οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στην σελίδα e-galatsi.gr που δημοσίευε τα άρθρα μου κατά αποκλειστικότητα όπως είχαμε συμφωνήσει. Ευχαριστώ τον Μανώλη Πίκουλα που δεν σκέφτηκε ούτε μία φορά να με λογοκρίνει ή να δυσφορήσει για την αρθρογραφία μου παρόλο που πολλές φορές διαφωνούσε με τα θέματα της. Το πιο ωραίο ίσως με τον Μανώλη Πίκουλα να είναι το ότι ούτε αυτός γνωρίζει ποιος είμαι μιάς και η επικοινωνία μας γινόταν πάντοτε μέσω του Πεζοπόρου.
Όλα τα άρθρα μου που δημοσιεύθηκαν στο e-galatsi.gr και κοινοποιήθηκαν από τον Μανώλη Πίκουλα στα κοινωνικά δίκτυα της πόλης μας, υπάρχουν στο ιστολόγιο που διατηρώ από το 2020 και είναι το:
https://veikouavenue.blogspot.com
Του Πεζοπόρου
Τo Οδοιπορικό μου
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Και είπε ο κ. Μητσοτάκης:
<<Αυτοδυναμία ή νέες εκλογές τον Αύγουστο !
Το μήνυμα Μητσοτάκη ενόψει της 25ης Ιουνίου >> ( Καθημερινή7/6/23 )
Αν αυτός δεν είναι εκβιασμός ψηφοφόρου και απαίτηση ανακήρυξής του σε απόλυτο κοινοβουλευτικό απολυτάρχη !.
<< Έλληνα ψηφοφόρε , ή θα με ψηφίσεις ή θα ταλαιπωρείσαι ακόμη και τον Αύγουστο και εγώ ο ,έτσι κι αλλιώς ,κληρονομικώ δικαιώματι, κυβερνήτης σου , δεν θα φταίω, αν με την ψήφο σου , δεν μου δώσεις το δικαίωμα, να κάνω ότι θέλω εγώ και όχι ο ι άλλοι, αν ψηφίσεις αυτούς>>.
Κι εσύ, ταλαίπωρε νεοέλληνα ψηφοφόρε ,βαυκαλίζεσαι ότι είσαι απόγονος των αρχαίων Ελλήνων, αυτών που δίδαξαν την δημοκρατία στην οποία αναφέρονται οι σημερινοί << πολιτισμένοι>> της δύσης.
Όμως, οι τότε προγονοί σου, έβγαζαν, με αδιάβλητες διαδικασίες ( << ...κουκιά << στρατηγό- κυβερνήτη >> για να κυβερνήσει την δημοκρατία για ένα μόνο χρόνο κάτω από το άγρυπνο βλέμμα των ανεξάρτητων θεσμικών οργάνων της δημοκρατίας
Και ο στρατηγός αναλάμβανε, εν γνώσει του, ότι θα κινδυνεύσει ακόμη και με εξορία αν η πολιτική του αποδειχτεί λανθασμένη . Και βέβαια ο στρατηγός δεν είχε καμία δυνατότητα να βουτήξει στο ταμείο.
Τότε , όμως, εξουσία σήμαινε ευθύνη και χρέος προς την πατρίδα.
Αν ο Μητσοτάκης ήξερε ότι δεν σε έχει στο τσεπάκι και δεν τσίμπαγες στο φόβο της ακυβερνησίας που σου έχουν ενσπείρει, θα ήταν διαφορετικός. Συμπεριφέρεται έτσι, επειδή του έχεις δώσει το δικαίωμα.
Έλληνα ψηφοφόρε, γιατί δείχνεις αλλοτριωμένος, γιατί τσιμπάς στον εκβιασμό;
Του Ίκαρου Πετρόπουλου
Περισσότερα του ιδίου
Η προστασία του Δάσους, υπέρτατο καθήκον του Δήμου & τοπικής κοινωνίας
Λόφος Κόκκου: Οι δασικοί χάρτες- ευκαιρία συνεννόησης!
Ρε φίλε,με ρωτάς συνέχεια ,γιατί δεν δηλώνω με ποιον είμαι
Στην εποχή των μεγάλων αβεβαιοτήτων τους φταίει ο Δημόσιος υπάλληλος
Ούτε τώρα?Τι παραπάνω,για να ξεσηκωθεί ο Έλληνας;
Εξαγορά κατεχόμενων ακινήτων του Δημοσίου
Για καφέ στο κέντρο του Γαλατσίου...με τελεφερίκ
Eπιτέλους..είδε και ο πεζοπόρος
Σταματίου,υπήρξες ένας ξεχωριστός άνθρωπος
Δεν ήταν μόνο ξενάγηση,ήταν και ένα αλλιώτικο,συγκλονιστικό μάθημα
Αδυναμίες της τοπικής κοινωνίας μας - ο Δήμος- οι δημότες
Εδοξάσθη κρυπτόμενος,κατεποντίσθη εμφανιζόμενος!
Κινδυνεύει πραγματικά το Δάσος Βεϊκου?
Tσίπρας Μελισσουργός:Διαφορετικά μεγέθη,ίδιο πρόβλημα
Με το...μπαλόνι.
Ανάλαφρα ...και σοβαρά!!!
Δεν ήθελα να ήμουν νέος και τραπεζικός υπάλληλος!
Σου απάντησα
Σκέφτομαι(οφείλω)
Εικόνα,εντυπωσιασμός,μετέωρες αποφάσεις
Πανδημία εποχής:προβολή μαγικής εικόνας!!
Η μελέτη Λύτρα-Τσιόδρα στα γραφεία του Σύριζα Γαλατσίου
Το να ακούς καλά είναι προσόν,το να κακολογείς είναι αδυναμία !
Πορεία λύτρωσης του ανθρώπου ή συντριβή της γης?
We4all : Παλαιότερα "αγγλικούρες", τώρα Δενδροφύτευση στο ΠΑΛΑΙ!
Ακόμα και το "4" ,είναι πολύ μεγάλος αριθμός κε Δήμαρχε!
Μίκης Θεοδωράκης
Διακρίθηκαν για το ήθος και την σεμνότητά τους
Πόσα χρόνια απέχει η Ιπποκράτειος Πολιτεία από το Άλσος Βεϊκου?
Είναι η ώρα : Καμία έκπτωση σε βάρος της αξιοπρέπειας του ανθρώπου και του περιβάλλοντος!.Πόσο απέχει η ΓΚΡΑΒΑ από το ΆΛΣΟΣ?
Aνοιχτή επιστολή προς Δήμαρχο και Πρόεδρο ΠΕΔΑ
Το Survivor,o Eρντογάν, ο Ilitzali και το Γαλάτσι!!!
Ακατανόητες αποφάσεις στον Δήμο Γαλατσίου
Το χρέος των Δημοτικών Κινήσεων(για το εκκλησάκι στο Άλσος)
Γιατί όχι το Γαλάτσι?
Να πολεμήσουμε τον φόβο
Δήμαρχος στο Σαντιάγο
Aνακρίβειες και αλήθειες-διόρθωση....ημαρτημένων
Τα είπα στον ΔήμαρχοΟ κόσμος στα "υιοθετημένα" της ΔΡΑΣΗΣ.Γιατί έκλεισε το Άλσος?
Ερωτηματικά και αγωνίες
Η πανδημία & χιονόπτωση διδάσκουν ότι: Οι Ιδιωτικοποιήσεις είναι πηγή δεινών για τον άνθρωπο!
Έστω κι έτσι,ακούστηκε το Γαλάτσι
Γιατί δεν κατέβηκες στις Δημοτικές εκλογές;
Αντίο....Βασίλη Αποστολίδη
Σε πρόσφατο άρθρο για την προστασία του δάσους, το καθήκον του δήμου αλλά και της κοινωνίας, ο αρθρογράφος εξηγούσε με τρόπο εμπεριστατωμένο μάλλον τα γεγονότα και τους κινδύνους που παραμονεύουν για την οικοπεδοποίηση του δάσους, μιάς και η αρμόδια επιτροπή (δεν γνωρίζω που υπάγεται διοικητικά αλλά υποθέτω στο υπουργείο Περιβάλλοντος), απέρριψε ενστάσεις κληρονόμων του Βέϊκου και οικιστών του Λόφου Κόκκου, χαρακτηρίζοντας τμήματα του δάσους ώς χορτολιβαδικά. Αυτό σημαίνει (όπως κατάλαβα) ότι ναι μεν αυτά τα τμήματα ΄κατέχονται από τίτλους ιδιοκτησίας αλλά ώς εκεί, δεν μπορούν οι ιδιοκτήτες τους να επέμβουν περαιτέρω.
Επειδή όμως ο αρθρογράφος βλέπει μελλοντικούς κινδύνους και προσφυγές στο ΣτΕ από τους ενδιαφερόμενους, κρούει τον κίνδυνο προς την νομική υπηρεσία του δήμου για την αντίκρουση και μελέτη της απόφασης της επιτροπής. Το όλο θέμα δεν το γνωρίζω παρά ελάχιστα αλλά θεωρώ σωστή την τοποθέτηση του αρθρογράφου επί του θέματος. Σαν παλιός όμως κάτοικος αυτής της πόλης, θέλω να θέσω μερικές απορίες μου πέραν του συγκεκριμένου άρθρου. Όμως πριν προχωρήσω, να πω επίσης ότι ο αρθρογράφος στο τέλος του άρθρου του ζητά με τρόπο ευθύ την απομάκρυνση της κόκκινης Παναγιάς σαν παράνομης ενέργειας. Το οξύμωρο εδώ είναι το ότι, ένας συμπολίτης μας, ενώ συμφωνεί με το συγκεκριμένο άρθρο σε όλες του τις γραμμές, στην παράγραφο για την απομάκρυνση του αυθαίρετου κόκκινου κτίσματος, αλλάζει στάση λέγοντας χαρακτηριστικά πως ενώ δεν τον απασχολεί το ναΰδριο: «γίνεται μία οργανωμένη προσπάθεια απομάκρυνσης με στόχο τον Δήμαρχο!». Εδώ κάπου, με το εντελώς άστοχο σχόλιο του συμπολίτη μας αρχίζει το παράλογο, οπότε ας θέσω τις απορίες μου.
Ο ναός της Αγίας Ειρήνης και το παρακείμενο σχολείο βρίσκονται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης;
Το σχολείο επί της οδού Δρυόπιδος βρίσκεται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης;
Εάν βρίσκονται εκτός σχεδίου πόλης δεν θεωρούνται αυθαίρετα κτίσματα;
Αυτά τα κτίσματα, εμφανίζονται στο Κτηματολόγιο;
Η βίλλα στην ανατολική πλευρά της Λ. Βέϊκου πριν το Άλσος, βρίσκεται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης;
Η βίλλα στην δυτική πλευρά της Λ. Βέϊκου, πριν το πυργόσπιτο του Βέϊκου, βρίσκεται εντός ή εκτός σχεδίου πόλης;
Έχει υπό ομηρία το κράτος τους κατοίκους του Λόφου Κόκκου που πολλοί μάλιστα έξ αυτών έχουν εκεί τις κατοικίες τους από την προπολεμική περίοδο; Παρέχοντας στον οικισμό ύδρευση, ηλεκτροδότηση, δεν τον έχει ήδη νομιμοποιήσει;
Οι κάτοικοι του Λόφου Κόκκου πληρώνουν φόρους και ΕΝΦΙΑ για τις κατοικίες τους;
Αν πληρώνουν, γιατί συνεχίζει το κράτος να τους έχει υπό ομηρία;
Πέραν των παραπάνω ερωτημάτων -που ενδεχομένως να είναι και αφελή- μιάς και δεν γνωρίζω καλά τα πράγματα της πόλης μου (κανείς μας δεν τα γνωρίζει όλα), έτυχε και άκουσα προ καιρού συζήτηση όπου μεταξύ των άλλων ειπώθηκαν τα παρακάτω: Η Πελοπόννησος και το μεγαλύτερο μέρος της Ρούμελης, απόκτησαν την ελευθερία τους από τον οθωμανικό ζυγό με τον πόλεμο. Μετά την λήξη του πολέμου, το ελεύθερο πλέον νέο ελληνικό κράτος, ήρθε σε διακρατική συμφωνία με τους Οθωμανούς και απόκτησε μέσω συμφωνίας την Αττική και την νήσο Εύβοια. Μέσω της συμφωνίας και του διεθνούς δικαίου, οι κατέχοντες τίτλους ιδιοκτησίας στις περιοχές αυτές (και όχι μόνο) εξακολουθούν να κατέχουν αυτούς αντίθετα με την Πελοπόννησο και την Ρούμελη που δεν υπάρχουν (αν υπήρχαν δεν αναγνωρίζονται) τίτλοι της οθωμανικής περιόδου. Το πως και γιατί απόκτησαν μερικοί μεγάλες εκτάσεις γης από τους Οθωμανούς καταχτητές, δεν είναι σαφές, η ουσία όμως είναι πως οι τίτλοι αυτοί μετέφεραν την ισχύ τους και στο νέο πλέον ελληνικό κράτος βάσει του διεθνούς δικαίου. Πόσο δίκαιο είναι αυτό που έγινε, η διπλωματία ίσως να είναι εκείνη που μπορεί να δώσει αναλυτικές πληροφορίες. Έχοντας υπόψη τα παραπάνω, αν στην περιοχή του Γαλατσίου υπάρχουν τίτλοι ιδιοκτησίας που έρχονται από την οθωμανική περίοδο, αυτοί σήμερα έχουν ή δεν έχουν νομική ισχύ;
Το ναΰδριο εντός του Άλσους που τοποθετήθηκε σε μία νύχτα, παρόλο που είναι αυθαίρετη κατασκευή, νομιμοποιήθηκε δια της πλαγίας οδού με νυχτερινή φωτογραφική τροπολογία στη Βουλή. Το κράτος το ίδιο όταν προβαίνει σε παρανομίες, είναι όλα καλώς καμωμένα, όταν κρατά σε ομηρία κατοίκους που κατέχουν γη εδώ και δεκαετίες, τους δίνει παροχές σε ρεύμα και νερό και τους φορολογεί, αλλά συνεχίζει το άσχημο παιχνίδι σε βάρος τους από θέση ισχύος.
Η ασάφεια, μέσω της οποίας κινούνται οι δημόσιες υπηρεσίες και έν προκειμένω η επιτροπή του αρμόδιου υπουργείου, φαίνεται πως θέλουν να διαιωνίζουν τα προβλήματα αντί να τα λύνουν.
Η Δράση, ο σύλλογος που δραστηριοποιείται εντός του δάσους και πραγματοποιεί και εκδηλώσεις ωραίες (στην τελευταία που έγινε ήμουν κι εγώ εκεί), και μάλιστα παρευρίσκονται σε αυτές όλες οι δημοτικές παρατάξεις, με τι τρόπο νομιμοποιήθηκε; Σίγουρα, οι δραστηριότητές της εντός του δάσους, δεν πιστεύω πως γίνονται αυθαίρετα, είναι προφανές ότι θα έχουν την έγκριση από το αρμόδιο δασαρχείο. Αν λοιπόν συμβαίνει αυτό (που το πιστεύω), τότε, πως και δεν βρίσκουν τελική λύση οι αρμόδιες υπηρεσίες για όλα τα προαναφερόμενα ζητήματα;
Κλείνοντας το άρθρο μου, έχω ακόμα ένα τελευταίο ερώτημα: παρατηρείται τώρα τελευταία και κάποιοι πάνε σε πλατείες και φυτεύουν διάφορα ζαρζαβατικά, φασολάκια, κρεμμυδάκια, ντοματούλες κτλ. Είναι νόμιμη αυτή η δραστηριότητα; Δεν αλλοιώνει την χρήση της κάθε πλατείας η πράξη αυτή;
Δεν ξέρω αν κάποιος αρμόδιος θελήσει να δώσει απαντήσεις στις απορίες μου. Αν το κάνει, αυτές θα είναι ευπρόσδεκτες.
Του Πεζοπόρου( Νο 4)
Τo Οδοιπορικό μου
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Προ ημερών, στο αφιέρωμα που έκανα για το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του Βασίλη Τζώρτζου, ένας συμπολίτης μας σχολίασε: «δεν είναι απρόσωπο είναι ένα κατάστημα που δίνει φαΐ σε οικογένειες που δουλεύουν εκεί πόσο γραφικοί πρέπει να γίνουμε πια». Αφορμή για το συγκεκριμένο σχόλιο του συμπολίτη μας στάθηκε -όπως πιστεύω- η φράση που χρησιμοποίησα στο αφιέρωμα: «εκεί που λειτουργεί σήμερα το απρόσωπο και άχρωμο κατάστημα της Wind-Nova».
Με την αναφορά μου αυτή όμως, επ’ ουδενί δεν θέλησα να θίξω εργαζόμενους – δεν το έχω κάνει ποτέ μου άλλωστε, ούτε φυσικά το «απρόσωπο» είχε σχέση με αυτούς αλλά με την φιλοσοφία του καταστήματος. Γενικότερα -άπαντες γνωρίζουμε-, ότι τα περισσότερα καταστήματα Franchise δεν εκπέμπουν την αύρα εκείνη που προέρχεται από την προσωπικότητα του ατόμου χωρίς αυτό να μειώνει τους εργαζόμενους σε αυτά. Το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του κυρ Βασίλη όπως και όλα τα καταστήματα στην πόλη μας που είναι ανθρωποκεντρικά, έχουν μια ζεστασιά προερχόμενη από τους ανθρώπους της. Το «απρόσωπο και το άχρωμο» λοιπόν της αναφοράς μας έγινε σε σύγκριση με το παρελθόν και τις διαφορετικές εικόνες που δημιουργούνται, δεν έχει να κάνει με τους σκληρά μάλιστα εργαζομένους.
Στην πόλη μας έχουμε καλούς, άριστους θα’ λεγα επαγγελματίες, είτε ασχολούνται με την εστίαση είτε με οποιαδήποτε άλλη εμπορική δραστηριότητα. Πιστεύω -δίχως να διεκδικώ το αλάθητο όμως- ότι ο χώρος της εστίασης είναι ο πιο δύσκολος απ’ όλους κυρίως από τις μεγάλες πιέσεις που δέχεται μιάς και όλα σε αυτόν έχουν να κάνουν και με τον χρόνο. Από την εποχή του κυρ Βασίλη ως το σήμερα, η κάθε μορφής εστίαση είναι μία δύσκολη εργασία άκρως ανθρωποκεντρική. Στην εστίαση -ειδικότερα σήμερα-, η δυσκολότερη και πιο επικίνδυνη εργασία είναι αυτή του ντελιβερά (όπως συνηθίζεται και λέμε) που κινδυνεύει ανά πάσα στιγμή από ένα σωρό απρόβλεπτους παράγοντες την σωματική του ακεραιότητα.
Ο συμπολίτης μας που έκανε το συγκεκριμένο σχόλιο (και είχε κάθε δικαίωμα εφόσον ό,τι άρθρο δημοσιεύεται υπόκειται σε κριτική αρνητική ή θετική), είναι κι αυτός επαγγελματίας της εστίασης ασχολούμενος με αυτήν τουλάχιστον 30 χρόνια, και λέω τόσα χρόνια επειδή την λειτουργία του καταστήματός του εκεί πάνω-κάτω την υπολογίζω. Μιλάω φυσικά για την ταβέρνα «Λιθόστρωτο» που βρίσκεται επί της οδού Αγίας Γλυκερίας, ένα από τα καλύτερα σημεία της πόλης μας και όπου ο επαγγελματισμός του είναι άξιος λόγου. Κλασική η ταβέρνα «Λιθόστρωτο» εφόσον δραστηριοποιείται συνεχώς επί τόσα χρόνια, προσφέροντας μάλιστα στον πελάτη της υπηρεσίες υψηλού επιπέδου και φυσικά ασύγκριτη ποιότητα.
Το »Λιθόστρωτο», όπως και άλλοι επαγγελματικοί χώροι στην πόλη μας, εκπέμπουν θετική αύρα διότι αυτή έχει να κάνει όχι μόνο με τους ανθρώπους των χώρων αυτών αλλά και με την φιλοσοφία τους. Είναι ίσως αυτό που όλοι μας έχουμε πει ή σκεφτεί «αυτός ο χώρος έχει προσωπικότητα». Πιστεύω, το τονίζω και πάλι, δεν διεκδικώ κανένα αλάθητο, πιστεύω λοιπόν ότι οι άνθρωποι φτιάχνουν τους χώρους και δίνουν σε αυτούς το στίγμα τους. Όπως έκανε ο κυρ Βασίλης, ο Κώστας Καφρίτσας, ο Βαγγέλης Καρόζης, ο Φάνης Ρούσσας, ο Δημήτρης Ρίζος, ή όπως κάνουν στον καιρό μας ο Γρηγόρης Καμπέρης (Electronet), ο Κώστας Παπαϊωάννου (Λιθόστρωτο), o Θόδωρος Μαργαρώνης (Status), το Χαγιάτι και τόσοι άλλοι άριστοι επαγγελματίες της πόλης μας.
Μπορεί πάλι, η δική μου διατύπωση: «εκεί που λειτουργεί σήμερα το απρόσωπο και άχρωμο κατάστημα της Wind-Nova», να ήταν άστοχη στο αφιέρωμα για τον κυρ Βασίλη και το Καφέ-Γαλακτοπωλείο-Ζαχαροπλαστείο του, ας μου επιτραπή όμως με την εκφορά του λόγου να πέφτω και σε αστοχίες. Δεν διεκδικώ την τελειότητα, κάθε μέρα μαθαίνω από το περιβάλλον που ζω, από τα λάθη μου ή τις καλές μου στιγμές, και πάντοτε σχεδόν φτάνω σε ένα σημείο να μολογάω στον εαυτό μου: δεν ξέρεις τίποτα. Νομίζω ότι η παραδοχή του «δεν ξέρω», πολλές φορές είναι λυτρωτική διότι πέραν των άλλων, μέσα από αυτή την παμπάλαιη φράση μπορούμε να αποδεχόμαστε τις αδυναμίες μας, τα λάθη μας, ακόμα και τις αστοχίες μας. Και φυσικά να βελτιωνόμαστε.
Του Πεζοπόρου Ν01
Τo Οδοιπορικό μου
- Πίκρα...στην πόλη μας και όχι μόνο
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...