Την επόμενη μέρα των εκλογών, είτε βγει ο ένας σωτήρας είτε ο άλλος ή ο παρ’ άλλος, εμείς θα συνεχίσουμε την ζωή μας στην καθημερινότητά της. Φουντώνουν τα πάθη και τα μίση για το παντεσπάνι αλλά επειδή δεν είναι οι πολιτικοί στον δημόσιο βίο τους (δεν λέω στον ιδιωτικό τους βίο διότι αυτός δεν μας αφορά) τίμιοι και ξάστεροι, το δικό τους παντεσπάνι το βαπτίζουν «αγώνα για την Δημοκρατία».
Ωραία είναι αυτά αν τα βλέπουμε αλλά η ψήφος μας έχει μικρή δύναμη μιάς και από την ήττα μας από τον Ιμπραήμ και δώθε, αποτελούμε ένα προτεκτοράτο, είμαστε δηλαδή υπήκοοι μεγάλων δυνάμεων και όχι πολίτες που, μέσω των πολιτικών φερεφώνων τους μας παραμυθιάζουν πως είμαστε ελεύθεροι. Κι εμείς, σαν αφελείς που είμαστε, τους πιστεύουμε.
Αν φύγουμε όμως από την κακώς εννοούμενη πολιτική που ασκείται στην πανέμορφη πατρίδα μας, αν βγάλουμε τις παρωπίδες των γηπέδων και των πάσης φύσεως ναών της δουλοπρέπειας, μπορεί, ξαφνικά ίσως, ν’ ανακαλύψουμε ανθρώπους της διπλανής μας πόρτας, οι οποίοι έχουν ξεφύγει από την μιζέρια και την γκρίνια των όσων μας κυκλώνουν και δείχνουν προς τα έξω ένα φωτεινό μονοπάτι – που τυφλοί σαν είμαστε, δεν το βλέπουμε. Τέτοιοι άνθρωποι δεν είναι λίγοι, είναι πολλοί στην πόλη μας, είναι όμως αφανείς διότι είναι ταπεινοί. Δεν πουλάνε εξυπνάδα, δεν είναι νάρκισσοι, δεν είναι παντογνώστες – έχουν μία ποιότητα σαν άνθρωποι, και σαν τέτοιοι, είναι αθόρυβοι. Προσφέρουν στην κοινωνία με το ουμανιστικό τους πνεύμα, δεν το διαλαλούν, δεν έχουν ανάγκη καμία διαφήμιση πλαστή, δεν νιώθουν ανασφάλεια, δεν μειονεκτούν – είναι άνθρωποι πλήρεις.
Γράφω όλα τα παραπάνω διότι εντελώς τυχαία έπεσα σε ένα άρθρο για μία έκθεση Εικαστικών Τεχνών στην οποία συμμετέχει η κυρία Χρύσα Χαραλαμπίδου στην Αυστρία. Με εξέπληξε και με κέντρισε το άρθρο και διάβασα την συνέντευξη που έδωσε τόσο για την Έκθεση στην Αυστρία αλλά και για τον τρόπο σκέψης της.
Σε προσωπικό επίπεδο, δεν την γνωρίζω την κυρία Χρύσα Χαραλαμπίδου αν και οπτικά μου είναι οικεία η μορφή της. Είχα διαβάσει προ καιρού για Έκθεσή της στο πολιτιστικό κέντρο «Καμίνι» στην πόλη μας, και δεν πήγα (ενώ το είχα προγραμματίσει) για λόγους που δεν αφορούν το σημείωμα αυτό.
«Έχουμε πολλούς αστέγους, πολλά άστεγα συναισθήματα, κραυγές, αξεδίψαστες ψυχές. Η τέχνη έχει την ιδιότητα να ξαναπλάθει, ώς λαθραίος θεός, τον κόσμο απ’ την αρχή, σχεδόν μεταμορφώνοντας ό,τι μας απελπίζει. Δεν είναι σημαντικό να ζωντανέψουμε, χρωματίζοντας μία στέγη, μία παλάμη;», αναφέρει η κυρία Χρύσα Χαραλαμπίδου στη συνέντευξή της και φανερώνεται μία αγνότητα, αυτή που εμείς έχουμε απωλέσει επειδή διαρκώς δημιουργούμε πλαστές ανάγκες ώς επί το πλείστον καταναλωτικές.
Για να προχωρήσει κανείς, όχι απαραίτητα στην τέχνη – ό,τι μορφή κι αν έχει αυτή, θα πρέπει να νιώσει την ανάγκη, θα πρέπει ν’ αρχίσει να διακρίνει την πραγματικότητα από την ψευδαίσθηση, θα πρέπει να αλλάξει ώστε ν’ ανακαλύψει τον πραγματικό του εαυτό. Όταν θέλει ο άνθρωπος, τότε όλα είναι δυνατά, αλλά για να θέλει, θα πρέπει να φύγει από την μίζερη πραγματικότητα που φτιάχνει, ασχολούμενος με θέματα συγκρουσιακά, θέματα που τον κρατούν δέσμιο των πλαστών επιθυμιών του.
Η κυρία Χρύσα Χαραλαμπίδου, επιλέγοντας τον τρόπο αυτό για να εκφράζεται, άθελά της ίσως, μας δείχνει έναν διαφορετικό δρόμο για να πορευθούμε, δρόμο δημιουργίας και φαντασίας, δρόμο αβλαβή και άκρως ουμανιστικό.
Σαν κάτοικος αυτής της πόλης, νιώθω ιδιαίτερη χαρά διότι ένας άνθρωπος της διπλανής μας πόρτας, έν προκειμένω η κυρία Χρύσα Χαραλαμπίδου, ανοίγει τα φτερά της και πετά ελεύθερα στον κόσμο, σε αυτόν τον κόσμο που τα σύνορά του είναι τεχνικά, γραμμές επί του χάρτου και τίποτα περισσότερο. Η τέχνη, η κάθε τέχνη, είτε λέγεται ζωγραφική, είτε μουσική, είτε θέατρο, μπορεί και καταργεί τα σύνορα, τις συνοριακές γραμμές που χωρίζουν τους ανθρώπους από την Ενότητα.
===========
Σημ: ο πίνακας, είναι έργο της κυρίας Χρύσας Χαραλαμπίδου, φιλοξενούμενο, όπως κι άλλα έργα της στο άρθρο με την συνέντευξή της, που μπορείτε να διαβάσετε αν το επιθυμείτε ΕΔΩ.
Του Πεζοπόρου
Τo Οδοιπορικό μου
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Κάπου στους Βατράχους του, έλεγε ο σχωρεμένος ο Αριστοφάνης: «πώς να σώσεις τέτοια πόλη, πού ούτε τους καλούς ψηφίζει ούτε τους κακούς μαυρίζει;»
Αυτή η απορία των 2500 χιλ. χρόνων, είναι επίκαιρη όσο ποτέ άλλοτε, για την πόλη μας αλλά στην επέκτασή της πιάνει και την λατρεμένη πατρίδα μας. Ούτε τους καλούς ψηφίζουμε ούτε τους κακούς μαυρίζουμε. Γιατί; Στο ερώτημα αυτό η επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά, εγώ θα δώσω απάντηση; Ξέρω; Όχι βέβαια.
Στην πόλη μας λοιπόν, ας πάμε τυχαία σ’ αυτήν, μήπως θα πρέπει ν’ αρχίσουμε ν’ αναρωτιόμαστε και να δίνουμε απαντήσεις στα ερωτήματά μας, οι ίδιοι φυσικά, όχι να περιμένουμε να ακούσουμε εξηγήσεις και απαντήσεις από τους ειδικούς.
Πιστεύω ότι, σε κάθε δημοτική παράταξη, υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί ώστε εμείς, αν έχουμε την ικανότητα της διάκρισης, να ψηφίσουμε ή να μαυρίσουμε, ανάλογα την κάθε περίπτωση.
Ας πάρουμε για πρώτο παράδειγμα τον τοπικό Σύριζα, την πιο αδύναμη δηλαδή δημοτική παράταξη μιάς και την ρουφάει σαν σφουγγάρι ο πονηρός νύν Δήμαρχος και την εξαφανίζει από προσώπου γης. Αυτή η παράταξη, δεν έχει ανθρώπους επαρκείς πολιτικά, ώστε να κατέλθουν στην αρένα της κάλπης και να ψηφιστούν; Γιατί άραγε αυτή η παράταξη επιλέγει να κατεβάζει μετριότητες; Δεν αδικεί κάποια μέλη της που έχουν την ικανότητα να διακριθούν αφενός και αφετέρου να ενισχύσουν την δύναμή τους; Ναι, έχει αξιόλογα μέλη αλλά δυστυχώς και στην παράταξη αυτή επικρατούν οι λάγνοι της εξουσίας και όχι οι άνθρωποι της προσφοράς. Κύριε Πρόεδρε, κύριε Τσίπρα, επειδή είσαι φάν των άρθρων μου, κοίταξε το πρόβλημα και διόρθωσέ το σε παρακαλώ πολύ. Όχι άλλο κάρβουνο. Φύγε από τα στερεότυπα και χρίσε έναν άνθρωπο (άνδρα ή γυναίκα) που πραγματικά ν’ αξίζει του χρίσματος. Εκτός κι αν έχεις αποφασίσει σιωπηλά να στηρίξεις τον Μαρκό, οπότε, μείνε στα περσινά ξινά σταφύλια.
Για την κομμουνιστική παράταξη, δεν έχω να πω κάτι, αυτοί έχουν άλλους κανόνες, οι οποίοι όμως ειρήσθω έν παρόδω (που λένε), δεν αποδίδουν τα δέοντα. Τι περιμένετε σύντροφοι για να ενισχύσετε την εκλογική σας δύναμη που θα ωφελήσει (το πιστεύω αυτό) την πόλη μας; Το μάνα έξ ουρανού; Συν Αθηνά και χείρα κίνει, έλεγε κάποιος παλιός φίλος μας. Δεν διδαχτήκατε;
Να όμως, που έρχεται σαν σίφουνας να διαλύσει τα καθεστωτικά πράγματα στην πόλη μας, ο κύριος Μελισσουργός με την παράταξή του που αν μη τι άλλο, έχει μεγάλη δυναμική. Έχει κάνει καλές συμμαχίες που θα τον ενισχύσουν με 3-4%, αλλά κι ο ίδιος φαίνεται να έχει ένα μεγάλο ρεύμα υπέρ του και μάλιστα, όσο πλησιάζουν οι μέρες προς τον Οκτώβρη, τόσο αυτό θα μεγαλώνει. Διάβασα προ ημερών την συνέντευξη που έδωσε σε εφημερίδα της πόλης μας, δεν με ενθουσίασε, δεν είπε δηλαδή κάτι καινούργιο. Αυτό όμως δεν σημαίνει τίποτα, διότι, ούτε οι άλλοι λένε κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι έλεγαν μέχρι τώρα.
Ναι, ο κύριος Μελισσουργός, αν χειριστεί το θέμα σωστά μέχρι τέλος, δίχως να καταφύγει σε πόλωση, δίχως μάλιστα να κατηγορεί τον Δήμαρχο (εξάλλου φίλος του ήταν για πολλά χρόνια), δίχως να καταφύγει στον λαϊκισμό του δημοτικού Σύριζα, τότε πιστεύω πως έχει πολύ μεγάλες πιθανότητες να φράξει τον δρόμο του Μαρκό προς μία τρίτη δημαρχιακή θητεία. Αν καταφέρει και τον πάει στον δεύτερο γύρο (δεν είναι καθόλου εύκολο αυτό), τότε βάζει γερά θεμέλια για την πρώτη θέση. Ο Μαρκό δεν είναι ανίκητος, κανείς δεν είναι ανίκητος πλήν Πελετίδη στην Πάτρα και Παχατουρίδη στο Περιστέρι.
Τέλος ο νύν Δήμαρχος, έχει φυσικά τα ποσοστά υπέρ του αυτή τη στιγμή. Τα ποσοστά όμως υπάρχουν για να μεταβάλλονται. Ένα άλλο μεγάλο πλεονέκτημα που έχει, είναι αυτό της καθημερινότητας, είναι δηλαδή πανταχού παρών, πεζός ή εποχούμενος, με ή χωρίς κράνος. Επί των ημερών του όμως, στο σήμερα δηλαδή, η πόλη μας έχει γίνει ανυπόφορη. Τα έργα του ΜΕΤΡΟ είναι η αιτία, αλλά τα αντισταθμιστικά οφέλη για την πόλη μας δεν είναι καθόλου ορατά, είναι ανύπαρκτα. Αυτό είναι ένα από τα λάθη του.
Επί τη ευκαιρία όμως Δήμαρχε (κι εσύ είσαι φάν των άρθρων μου, το ξέρω από μέσα!), τοποθέτησε στις κεντρικές αρτηρίες της πόλης μας, ειδικά στις αρχές τους, μεγάλες ηλεκτρονικές ταμπέλες (όπως αυτές των εθνικών δρόμων) ώστε να ενημερώνεται ο κάθε εποχούμενος λεπτομερώς για το που έχει και που όχι, κίνηση.Είναι ένας τρόπος αυτός ν’ απαλύνει τον βάσανο των οδηγών που διασχίζουν την πόλη μας και μπορεί αυτό το μέτρο να βοηθήσει σε αποσυμφόρηση των οχημάτων .
Συνοψίζοντας, προβλέπεται μάχη μεγάλη μεταξύ Δημάρχου και κυρίου Μελισσουργού. Οι άλλοι θα είναι θεατές, ως συνήθως δηλαδή.
Το αναπάντητο ερώτημα όμως παραμένει: εμείς θα μαυρίσουμε τους κακούς ή δεν θα ψηφίσουμε τους καλούς;
Του Πεζοπόρου
Τo Οδοιπορικό μου
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Όσο πλησιάζει ο καιρός των εκλογών, πολλά θα δούμε και θ’ ακούσουμε, ας οπλιστούμε με υπομονή ν’ αντέξουμε τον κάθε τυχάρπαστο υποψήφιο της δεξιάς (ΝΔ., Σύριζα, Πασόκ, Μέρα και Βελό). Ήδη, αυτά τα κόμματα έχουν ομονοήσει, έχουν συνεννοηθεί και σε δημοτικό τουλάχιστον επίπεδο, θα κατεβάσουν από κοινού υποψηφίους σε Περιστέρι, Καισαριανή και όπως θα δείτε και στο βίντεο[1] στο τέλος του άρθρου, τα ίδια αυτά κόμματα συνεδριάζουν και στην Πάτρα για να διώξουν έναν κοινώς ομολογουμένως ικανότατο Δήμαρχο, ο οποίος όμως έκανε το λάθος να είναι κομμουνιστής.
Εδώ στα δικά μας, ενοχλήθηκε τάχα μου μία εξαϋλωμένη δημοτική παράταξη που υπηρετεί τον αριβισμό του Σύριζα και «αγανάκτησε» με μία σκωπτική ανάρτηση που έκανε το «e-galatsi», με φόντο την κόκκινη Παναγιά και την κόκκινη στάση με τα σφυροδρέπανα. «Ταράχθηκε» η επικεφαλής της εξαϋλωμένης αυτής παράταξης και με την ξύλινη γλώσσα που διαθέτει (σαν όργανο κόμματος) αναφέρεται σε άνευ σημασίας και σε αριστερο-ομιχλώδη τσιτάτα, έχοντας μάλιστα μέγιστη αγωνία για το άν τελικά θα πάρει και το κομματικό χρίσμα για τις επερχόμενες εκλογές - που μάλλον δεν θα το πάρει διότι στην πόλη μας υπάρχουν έστω και λίγα, ικανότερα στελέχη του κόμματος αυτού. Εννοείται ότι δεν έχει και την ικανότητα της διάκρισης, διότι αν την είχε έστω και λίγο, θα διέκρινε το αστείο της υπόθεσης. Αλλά γνωστό τοις πάσι είναι ότι οι συριζαίοι (οι φανατικοί κομματόφρονες δηλαδή) δεν αντιλαμβάνονται το χιούμορ του αστικού χώρου τον οποίο υπηρετούν όμως με φανατισμό.
Η υποκρισία, ειδικά του κόμματος αυτού που ξεκίνησε ριζοσπαστικό κι έγινε ο περίγελως της κοινωνίας εφόσον μεταλλάχτηκε, αυτό το κόμμα που ακύρωσε με την δεξιόστροφη πολιτική του πέραν των άλλων και το σφυροδρέπανο (ένα σύμβολο και όπως όλα τα σύμβολα, δεν εμπεριέχουν καμία ιερότητα εννοείται), τώρα, θέλοντας να βγεί στην δημοσιότητα, τάχα μου εξερράγη, αγανάκτησε, με το ήθος και το ύφος του συντάκτη της περί ού ο λόγος σκωπτικής ανάρτησης.
Γενικώς και ειδικώς ο Σύριζα έχει ζόρια, τα κουκιά δεν του βγαίνουν, και φυσικά συνεχίζουν ύπνον να υπνώτουν τόσο εντός κι άλλο τόσο εκτός Κουμουνδούρου. Προσπαθεί να συσπειρώσει ειδικά στην πόλη μας παλιούς συριζαίους που έφυγαν μακριά από την εποχή του επαχθέστατου 3ου Μνημονίου και το ξεπούλημα όσων δεν πρόλαβαν οι προηγούμενοι, αυτή η δημοτική παράταξη, που δεν ψηφίζεται από τους ομοϊδεάτες της. Αυτό εξηγείται άλλωστε από την σύγκριση κοινοβουλευτικών και δημοτικών εκλογών, όπου δημιουργείται ένα τεράστιο κενό. Βέβαια, το κενό για την κβαντομηχανική είναι μία κοχλάζουσα ενέργεια, αλλά δεν καταλαβαίνουν από τέτοια ψιλά γράμματα οι σκληροί υλιστές συριζαίοι, οι σφετεριστές της εξουσίας.
Σε αντίθεση με αυτούς, οι κομμουνιστές, οι γνήσιοι φυσικά και όχι οι ιμιτασιόν, δεν λαϊκίζουν όπως οι συριζαίοι και δεν ασχολούνται καν με μία χιουμοριστική ανάρτηση. Με τους κομμουνιστές σε πολλά μπορεί να διαφωνήσει κανείς, αλλά υποκριτές και ψεύτες δεν είναι, αριβίστες πάλι δεν είναι, δεν πέφτουν στα «μεγάλα λόγια» διότι ασχολούνται με περισσότερο ουσιώδη θέματα της πολιτικής και δεν την καθιστούν αρένα, όπως κάνουν οι συριζαίοι και λοιποί λαϊκίζοντες, πειναλέοι για την ψήφο.
Ναι, πράγματι, έχουν αρχίζει να βαρούν τα όργανα του λαϊκισμού (λαϊκίστικη ονόμασε την χούντα ο πρωθυπουργός της χώρας διότι φαίνεται ντράπηκε να πεί ότι ήταν φασιστική). Όλα τα αστικά κόμματα, μικρά και μεγάλα, θα μας φλομώσουν πάλι στο ψέμα και στις υποσχέσεις, μπόρα είναι κι αυτή, θα την αντέξουμε. Αλλά το μεγάλο πανηγύρι θα έρθει τον Οκτώβριο που βλέπω να συμπράττουν και με άλλους Δήμους στη νομή της εξουσίας.
Εδώ τέλος στα δικά μας, όσο περισσότερο συσπειρωθούν οι εναπομείναντες συριζαίοι, τόσο καλύτερα για τον νύν Δήμαρχο που θα τους ρουφήξει συσπειρωμένους. Εδώ, αν υπάρχει μία παράταξη με ουσιαστική αντιπολίτευση, αυτή είναι των κομμουνιστών. Αλλά αυτοί δεν πέφτουν εύκολα στις παγίδες διότι αναγνωρίζουν τη βούληση του κόσμου που τους θέλει βιγλάτορες της αντιπολίτευσης, κορυφαίου δηλαδή θεσμού του πολιτεύματος μας. Και δρουν αθόρυβα, δεν οχλαγωγούν ούτε στα σοφιστικέ στέκια, ούτε όπου αλλού συναθροίζονται πολίτες.
Του Ιωσήφ Στάλιν - Πεζοπόρου
[1]
Τo Οδοιπορικό μου
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Στον βαθμό που ένας άνθρωπος αισθάνεται αδύναμος ή ισχυρός, είτε γίνεται οπαδός κάποιου ισχυρού είτε μαζεύει γύρω του υποστηριχτές. Με αυτό τον τρόπο, κάθε επιφανής άνδρας διαθέτει μία μεγαλύτερη ή μικρότερη ομάδα ανθρώπων που συμφωνεί μαζί του, τον ακούει, τον συμβουλεύεται, εκτελεί τις επιθυμίες του και υπερασπίζεται τα συμφέροντά του, διαρκώς ανήσυχη πως να εξασφαλίσει την εύνοιά του και να κερδίσει την εμπιστοσύνη του. Αυτή είναι η καταγωγή και η φύση των αμέτρητων πολιτικών κύκλων που βρίθουν στην Ελλάδα. Μέσα από την ομαδοποίηση των κύκλων αυτών σχηματίζονται τα κόμματα. |
Ζούμε στην εποχή των μεγάλων αλλαγών σε παγκόσμιο, πλανητικό επίπεδο. Η μετάβαση αυτή από το παλιό, το φθαρμένο, προς το καινούργιο, αφενός φοβίζει πολύ κόσμο και αφετέρου έχει μέσα της πολύ πόνο. Το άγνωστο στο οποίο βαδίζουμε ολοταχώς, μπορεί να είναι συναρπαστικό, μπορεί και να μην είναι, θα το δείξει ο χρόνος.
Αν κοιτάξουμε στον Κόσμο, πείνα και πόλεμος, κρατούν τις μάζες καθηλωμένες να παρακολουθούν το παράλογο. Φοβούνται ν’ αντιδράσουν για να μην χάσουν αυτά που τελικά δεν έχουν: ασφάλεια, αξιοπρέπεια, ελευθερία, σεβασμό, αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Μέσω του φόβου μάς καλούν να πάρουμε θέση, να πάμε με το μέρος του ενός παράλογου ή του άλλου παράλογου. «Με την σωστή πλευρά της ιστορίας» επέλεξε να πάει ο κυβερνήτης μας τώρα στον πόλεμο με την Ουκρανία, χωρίς να μας ρωτήσει. Η ίδια η ιστορία αν την μελετήσει κανείς δείχνει πως δεν υπάρχει σωστή και λάθος πλευρά, υπάρχουν παντού συμφέροντα, συμμαχίες που βασίζονται στα συμφέροντα και σε τίποτα άλλο. Τα κράτη για παράδειγμα, δεν έχουν ποτέ σχέσεις φιλικές, οι συμμαχίες τους βασίζονται σε οικονομικά, αμυντικά, θρησκευτικά θέματα. Αν αυτά δεν υπάρχουν, δυό κράτη παύουν να είναι φίλια μεταξύ τους.
Το παράδειγμα της δύναμης και της «σωστής πλευράς της ιστορίας», το έφερε στον κόσμο η πρώτη ιμπεριαλιστική δύναμη που γνώρισε η ανθρωπότητα, η Αθηναϊκή Δημοκρατία. Πάνω στο δρόμο που χάραξε εκείνη η ιμπεράλα, βαδίζουν με απόλυτη σχεδόν ακρίβεια, όλες οι μετά από αυτήν παγκόσμιες δυνάμεις, όπου η βία είναι γι’ αυτές το βασικότερο εργαλείο της επιβολής και του νόμου, του δικού τους νόμου όπως αυτές τον αντιλαμβάνονται μέσω της υπεροχής τους.
Όλο αυτό το μακρύ ταξίδι της ιστορίας έχει κρατήσει πάνω από 2.500 χιλιάδες χρόνια και τώρα, καθώς δείχνουν τα πράγματα, αυτό αλλάζει τάχιστα. Βασικοί συντελεστές στις κοσμοϊστορικές αλλαγές που βιώνουμε αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε, είναι η επιστήμη, τα μαθηματικά και η φυσική -στην προχωρημένη εκδοχή της, στην κβαντομηχανική-, και σαν συνέχεια αυτών, οι υπολογιστές, η τεχνητή νοημοσύνη, το διαδίκτυο με το χαοτικό προφίλ του και άλλα ακόμα τεχνολογικά εργαλεία που οδηγούν τον παλιό κόσμο στη συντριβή και στη γέννηση του νέου κόσμου. Ο πόνος της γέννησης είναι ορατός, αρκεί βέβαια να έχει κανείς την στοιχειώδη ικανότητα να βλέπει πέρα από τη μύτη του και το μικροσυμφέρον του. Ας σημειωθεί εδώ ότι για την γέννηση αυτή, η επιστήμη οφείλει πολλά στους προσωκρατικούς Έλληνες φιλοσόφους μιάς κι αυτοί έθεσαν πρώτοι την επιστήμη στην υπηρεσία του ανθρώπου αφενός και αφετέρου διότι το έργο τους είναι όχι μόνο επίκαιρο αλλά και ο μπούσουλας του άλματος προς το μέλλον.
Εμείς, τι κάνουμε ώστε να έχουμε συμμετοχή σε όλη αυτή την πρωτόγνωρη εμπειρία; Τίποτα.
Εκείνο όμως που κάνουμε με την στείρα σκέψη μας, είναι να πολεμάμε μεταξύ μας, να σφαζόμαστε, να διψάμε για υλικά αγαθά για να νιώσουμε επίπλαστη χαρά. Όλο αυτό είναι φυσικά πλάνη, αλλά ποιος εγωιστής δίνει σημασία;
Αν έχουμε επίγνωση του τι κάνουμε, ασφαλώς και να ασχοληθούμε με τα κόμματα, τις ομάδες, τις θρησκείες, για την πλάκα μας και μόνο. Διότι δεν αξίζει στα σοβαρά να ασχοληθεί ουδείς με όλες αυτές τις συγκρουσιακές καταστάσεις που σπέρνουν μίσος και χωριστικότητα. Με αυτά που γράφω, φυσικό είναι να μην συμφωνήσει κανένα κομματικό μέλος οποιουδήποτε κόμματος, κανείς οπαδός καμίας ομάδας, ούτε ένας οπαδός κάποιας θρησκείας. Δεν είναι δικό μου θέμα αν όλοι αυτοί διαφωνήσουν. Είναι δικό τους θέμα (πρόβλημα) διότι έχουν πολύ περιορισμένη σκέψη που δεν πάει μακρύτερα από το μικροσυμφέρον τους.
Υπάρχουν όμως άνθρωποι στον καιρό μας, που αντιλαμβάνονται τον φαύλο κύκλο της βίας, του ψέματος, και όλων εκείνων των πραγμάτων που αντιμάχονται την εξέλιξη και την πρόοδο. Δεν είναι λίγοι κατά τον αριθμό αυτοί οι άνθρωποι, είναι όμως αφανείς διότι δεν κραυγάζουν, δεν οχλαγωγούν, δεν πουλάνε μούρη, δεν προβάλουν κανένα Εγώ τους, δεν θέλουν ν’ αποδείξουν τίποτα. Ακολουθούν τον δρόμο της σιωπής και της στωικότητας, τον δρόμο που πάει μπροστά διαλύοντας κάθε τι παραδοσιακό που συναντά στο διάβα του.
Η παράδοση είναι καθαρή δουλεία, είναι νεκρή και την επαναφέρουμε στη ζωή, μιας και δεν μπορούμε να πορευθούμε μόνοι μας στον κόσμο δίχως δεκανίκια. Αν θέλουμε μία πραγματική Επανάσταση που δεν εμπεριέχει βία, πρώτα αφαιρούμε την παράδοση από το μυαλό μας για να φύγουν περιττά βάρη και να προκύψει ένας καινούργιος κι αμόλυντος νους. Είναι καιρός να πάψουμε να αναπαράγουμε ό,τι είπαν οι άλλοι και να περάσουμε σε αυτά που θα πούμε Εμείς.
Αλλού τα κόμματα δημιουργούνται γιατί οι άνθρωποι διαφωνούν μεταξύ τους και ο καθένας θέλει διαφορετικά πράγματα. Στην Ελλάδα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο – αυτό που προκαλεί την δημιουργία και τον ανταγωνισμό των κομμάτων είναι η αγαστή συμφωνία με την οποία όλοι επιδιώκουν το ίδιο πράγμα: να τρέφονται είς βάρος του Δημοσίου. |
Όταν θέλουμε λοιπόν να κάνουμε πλάκα, θα μιλάμε για κόμματα, για ιδεολογίες, για δημοτικούς συνδυασμούς στην πόλη μας, για κόκκινες Παναγίες και κόκκινες στάσεις, και φυσικά θα απομυθοποιούμε τα οράματα των πάσης φύσεως υποκριτών! Αρκετά ανεχθήκαμε τους Φαρισαίους στη ζωή μας, καιρός είναι να δείχνουμε ό,τι πραγματικά είναι, ένα απόλυτο μηδέν. Δηλαδή κάπου -273 C! Έχουμε όλοι μας κάθε δικαίωμα να κρίνουμε τον δημόσιο βίο ή λόγο αυτών που επικαλούνται το Δημόσιο Συμφέρον, δεν έχουμε όμως το δικαίωμα να κρίνουμε τον ιδιωτικό βίο κανενός.
Πάλι μαζί μετά τις εκλογές! Για πλάκα, όχι για σοβαρά πράγματα, διότι η πολιτική η παγκόσμια και η εγχώρια, μόνο για χαβαλέ είναι, πόσο μάλλον η δημοτική πολιτική.
Του Πεζοπόρου
Τo Οδοιπορικό μου
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...
Αυτό που συμβαίνει σε κάθε προεκλογική περίοδο στην τίμια πατρίδα μας, μπορεί να δώσει άφθονη τροφή σε ψυχιάτρους, ψυχολόγους και λοιπούς που ασχολούνται με θέματα εγκεφαλικά και όχι μόνο.
Το παράλογο δεν έχει ιδεολογία, βρίσκεται παντού και διαχέεται σαν τον κορονωϊό καλή ώρα. Έχει αποκτήσει ρόλο πανδημίας μιάς κι απλώνεται έξω από τα σύνορά μας και φτάνει μέχρι τις εσχατιές του πλανήτη. Κοιτάξτε όπου θέλετε, σ’ Ανατολή και Δύση, σε χώρες πολιτισμένες ή τριτοκοσμικές, σε κάθε γωνιά της γήινης σφαίρας (εντάξει, δεν είναι ακριβώς σφαίρα), κοιτάξτε όπου υπάρχουν κράτη ή κρατικά μορφώματα (σαν το δικό μας για παράδειγμα), παρακολουθήστε όλους αυτούς που ηγούνται του κόσμου, όλους τους άλλους επίσης που δεν ηγούνται αλλά ακολουθούν. Όλοι αυτοί που είναι ηλίθιοι, αιμοδιψείς, ψυχιατρικά ασθενείς, με δυό λόγια, αυτοί που παραβιάζουν κάθε νόμο που οι ίδιοι φτιάχνουν, έχουν ένα κοινό γνώρισμα, όλοι τους: είναι άπληστοι.
Μία λέξη, «άπληστοι», καλύπτει όσα θέλουν να κρύψουν κι εφευρίσκουν ένα σωρό γελοιότητες για να τονώσουν την απληστία τους. Είτε είναι φυσικά πρόσωπα (πολιτικοί, δισεκατομμυριούχοι, ή ό,τι άλλο θέλουν) είτε είναι κράτη, είναι αχόρταγοι. Θέλουν κι άλλα, δεν σταματούν ποτέ παρά μόνο όταν ο Βαρκάρης μ’ ένα κάλπικο νόμισμα θα τους περάσει «απέναντι», στην «μαύρη τρύπα», εκεί που ήμασταν και πριν γεννηθούμε – όπως μολογούσε ο σχωρεμένος ο Νίκος Καζαντζάκης στην «Ασκητική του».
Όπου και να κοιτάξει κανείς, από την ιμπεράλα Αθηναϊκή Δημοκρατία και τον Μέγα Αλέξανδρο, μέχρι τον Οθωμανό σατράπη και τον Αμερικάνο ή Κινέζο ιμπεριαλιστή, χώρια και όλοι μαζί, θέλουν τα πάντα, κάθε πόρο του πλανήτη τον θέλουν δικό τους. Θα έλεγα και την κοσμοκράτειρα Αγγλία καθώς και την πάλαι ποτέ Σοβιετική Ένωση, αλλά αυτές από μόνες τους χρήζουν ειδικής μελέτης. Από μόνες τους υπήρξαν άλλοι πλανήτες.
Η παγκόσμια αρρώστια που έχει απλωθεί και σκεπάζει με φόβο κάθε ζώντα οργανισμό, έχει φυσικά και στην τίμια πατρίδα μας απλώσει τα πλοκάμια της με τους ιδεολογικούς αχυράνθρωπους της, όλους αυτούς τους απίθανους τύπους (ανεξαρτήτως φύλου) που δρουν παρασιτικά και απομυζούν την ενέργεια αυτής της μοναδικής μας πατρίδας.
Αυτοί οι απίθανοι τύποι, που είτε υπάρχουν λόγω του νεποτισμού είτε άλλων υποδεέστερων λόγων – κομματικών, θρησκευτικών και λοιπών παραμέτρων, αυτοί που με τις πολιτικές τους που έχουν στείλει την πατρίδα μας στα κάγκελα, στη φτώχια και στην διαρκή παρακμή, όλοι αυτοί, με περίσσιο θράσος ζητάνε την ψήφο μας. Δεν έχει σημασία αν είσαι δεξιός, αριστερός, σοσιαλιστής, κομμουνιστής, ό,τι κι αν είσαι, όλοι αυτοί σε έχουν προδώσει, όχι μία φορά, συνέχεια αυτό κάνουν. Παίζουν έκ του ασφαλούς σε βάρος σου, σε βάρος μας.
Τότε, αν δεν είσαι κομματικό όργανο που είναι η μνήμη σου; Τόσο εύκολα ξεχνάς που σε έχουν οδηγήσει όλοι αυτοί; Αν είσαι κομματικό όργανο, το καταλαβαίνω, είσαι περισσότερο ανεπαρκής από τους υπόλοιπους και ζητάς μιά ζεστή αγκαλιά, μιά θαλπωρή, μιά ασφάλεια τέλος πάντως σε κάποιο κόμμα, στο οποιοδήποτε κόμμα. Αν μάλιστα αυτό το κόμμα γίνει και κυβέρνηση, ακόμα καλύτερα για σένα, μετέχεις της εξουσίας νομίζεις και ότι σου αυξάνεται και η πεσμένη λίμπιντο.
Όλο αυτό το πολιτικό σύστημα που μας καλεί να το ψηφίσουμε για να συνεχιστεί η παράνοια στη ζωή μας, μας κουνάει διαρκώς το χέρι λέγοντάς μας: «Καραμανλής ή τάνκς», «αλλαγή τώρα», «ναι στο όχι του δημοψηφίσματος», «εμείς εναντίον όλων» και πόσα ακόμα φαιδρά που ένα μικρό παιδί ντρέπεται να εκστομίσει. Αυτοί όμως δεν ντρέπονται διότι δεν έχουν μέσα τους την αγνότητα ενός παιδιού αλλά το σαράκι της απληστίας και φυσικά την κάλυψη της ιδεολογίας.
Τι αλήθεια πρέπει να ψηφίσουμε που να προάγει το Κοινό Καλό, το δικό μας και κατ’ επέκταση και της πατρίδας μας; Αν βάλουμε την λογική δίπλα στο παράλογο, η λογική θα κάνει πίσω, γνωρίζοντας ότι αυτό -το παράλογο-, είναι ανίκητο. Οπότε, ας έχουμε υπομονή, ίσως σε μερικές χιλιάδες χρόνια αυτό το σκηνικό ν’ αλλάξει εφόσον εμείς θα έχουμε αλλάξει πρώτα από αυτό.
Μέχρι τότε, ας συνεχίσουμε να πολεμάμε μεταξύ μας για την απληστία των λίγων ή πολλών σφετεριστών
Του Πεζοπόρου
Τo Οδοιπορικό μου
- Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως & επανάσταση 1821
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
- Ποδοσφαιρικός αγώνας στο Άλσος Βέϊκου - Δήμαρχος εναντίον όλων
-Πλατεία Ιάκωβου Καμπανέλη...στο Γαλάτσι
- Διανόηση στο καφέ Ιντερνέτ ...